Naar aanleiding van de ernstige antisemitische en anti-Israëlische incidenten in Amsterdam – hier in Tel Aviv in grote letters op het tv-scherm omschreven als een pogrom – heb ik nogal wat Israeli’s gesproken, die trots zeggen dat Israël het veiligste land ter wereld is voor Joden.
‘Ja’ heb ik hen horen zeggen, ‘hier is oorlog en geen vrede, maar Israël is de enige plek op aarde waar Joodse Israëli’s zich kunnen verdedigen.’
Dat is de zionistische ethos. Het is de basis van het bestaan van Israël. Voor die zionistische waarheid is Israël sedert 1948 in een bestaansstrijd verwikkeld. Een strijd die grote offers vraagt van de Israelische bevolking.
Men vecht niet alleen voor veiligheid, maar ook voor vrede, alhoewel dit laatste in de mist van de oorlogen onzichtbaar blijft en misschien in dit Midden-Oosten onhaalbaar is.
Vleugellam
Het is onmiskenbaar dat Hamas, Hezbollah en Iran de huidige oorlogsronde aan Israël hebben opgelegd. De leiders van deze Israels aartsvijanden verkeken zich op de kracht van de Israëlische militaire reactie. Hamas en Hezbollah zijn niet vernietigd, maar zijn vleugellam geslagen, terwijl Iran kwetsbaar is geworden door de Israelische luchtmacht.
Voor alle duidelijkheid: Hamas voert nu in Gaza een guerrilla-oorlog tegen Israël en Noord-Israël ligt nog dagelijks binnen het bereik van raketten uit het grote arsenaal van Hezbollah.
Maar de strategische situatie is sedert 7 oktober in het voordeel van Israël gewijzigd. Weer heeft de Palestijnse droom van onafhankelijkheid de zwaarste klappen gekregen. Niet alleen in Gaza, maar in de grootste delen van de door Israël bezette Westelijke oever van de Jordaan. De extreem orthodoxe zionistische minister van Financiën Bezalel Smotrich zei maandagavond met glimmende oogjes dat 2025 ‘het jaar van de annexatie is.’
Abraham akkoorden
Er is echter in Washington een nieuwe speler op het veld gekomen. De onvoorspelbare Republikeinse president Donald Trump zal vanaf 9 januari ook zijn stempel zetten op de ontwikkelingen in het Midden-Oosten.
Hij is de ‘vader’ van de Abraham akkoorden die tijdens zijn eerste presidentsperiode de basis legde voor toenadering tussen Israël en Saoedi-Arabië en andere Sunni-mogendheden die de macht van Shi’a Iran vrezen.
Het is goed om eraan te herinneren, dat Hamas op 7 oktober Israël overviel, toen het er echt naar uitzag dat Israël en Saoedi-Arabië op het punt stonden diplomatieke betrekkingen aan te knopen.
Het is het zoveelste verraad aan de Palestijnse zaak, na de vrede die Sadat met Israël sloot in 1979.
In Jeruzalem en Washington wordt de vraag gesteld of de normalisering van de betrekkingen tussen Jeruzalem en Riad nog haalbaar is na Israëls verwoestende oorlog in Gaza met tienduizenden doden.
‘Ja’, zegt de machtige kroonprins Salman bin Abdoel Aziz al-Saoed, ’dat kan wel, als Israël instemt met de stichting van een Palestijnse staat’.
Arabische stem
Hoe zal Trump kunnen laveren tussen een Israelisch’ ‘nee’ en een Saoedi-Arabisch ‘ja maar.’?
Zal Trump onder zware druk, Israël doen zwichten voor een onafhankelijk Palestina, als dank voor de vele Arabische stem op 5 november? Of zal Trump luisteren naar de hartstochtelijk pro-Israëlische Evangelisten?
Premier Benjamin Netanyahu weet nog niet hoe dit ‘Salomons oordeel’ zal uitvallen. Hoewel hij opgelucht is, dat hij de op mensenrechten beukende Joe Biden binnenkort kwijt is, weet hij ook dat Trump om financiële en strategische redenen rust in de tent van het Midden-Oosten wil.
Technologische modernisering Saoedi-Arabië
Misschien denkt hij ook dat de kroonprins in Riad zijn pro-Palestijnse stellingname opnieuw zal laten vallen en zal kiezen voor een potentieel stabiel Midden-Oosten, dat ook voor hem een voorwaarde is om de technologische modernisering van Saoedi-Arabië door te zetten.
Voor zover ik kan begrijpen vallen op dit punt de belangen van Trump en Salman samen. Belangen waarvoor Netanyahu concessies aan de Palestijnen moet gaan doen.
Voorlopig is het koffiedik kijken in de zandbak van het Midden-Oosten.
cover illustratie Françoise Nick
Geef als eerste een reactie