Binnenkort gaan we weer naar huis. We hebben het hier fantastisch gehad – niet in de laatste plaats omdat we dicht bij onze kleinzoon waren.
Ook omdat ik New York altijd al een fascinerende stad vond. Ik was benieuwd hoe het zou zijn om er drie maanden te wonen.
Laat ik maar meteen met de conclusie beginnen: ik ben blij dat we straks terug naar huis kunnen.
New York – en in het bijzonder de Upper East Side – is een soort fata morgana. Zeker voor de Joodse gemeenschap.
Fata Morgana
Alles is er in overvloed: enorme (koosjere) supermarkten, eindeloos veel restaurants – vaak ook nog eens van topkwaliteit. De Joodse scholen zijn indrukwekkend, en de synagogen prachtig.
Maar ze hebben ook iets gemeenschappelijks: het is allemaal onbetaalbaar geworden. De Upper East Side is tegenwoordig de duurste buurt ter wereld. Door belastingverhogingen is het leven hier alleen nog maar duurder geworden.
Een kennis rekende me voor dat als je als jong gezin je kinderen naar Joodse scholen wil sturen, je minimaal een half miljoen dollar per jaar moet verdienen. En dan spaar je nog niets. De consequentie? Alleen de happy few blijven hier nog over.
Dat heeft ook gevolgen voor de sociale cohesie. Niet de vriendelijkste mensen blijven over in Manhattan. Het leven is er oppervlakkig en sociale betrokkenheid lijkt hier vaak iets wat je afkoopt. Manhattan is geweldig – maar voor hooguit twee weken. Daarna houdt het voor mij echt op. Ik had altijd al het gevoel dat het niets voor mij was, maar nu weet ik het zeker.
Oproep van de muezzin
Ik kijk uit naar thuis. Naar de ochtenden op mijn balkon, waar ik de stad langzaam zie ontwaken. Rond zes uur klinkt de oproep tot gebed van de muezzin vanuit verschillende hoeken van de stad. Ik vind dat prachtig. In een multiculturele samenleving moet dit gewoon kunnen. Helaas wil men in Nederland zoiets verbieden.
In de zogenaamde ‘apartheidsstaat Israël’ is dit juist de normaalste zaak van de wereld. Tijdens de Ramadan kwamen tienduizenden moslims naar Jeruzalem om te bidden.
Dat gebeurt in mijn stad. We zijn niet perfect, maar we respecteren elkaars geloof en dat is een enorme waarde. In een wereld waar zelfs in liberale democratieën geloof soms verdacht wordt gemaakt, is het een zegen om in een land te wonen waar godsdienstvrijheid niet alleen op papier bestaat.
Dat doet mijn liberale hart écht goed – en maakt het thuiskomen straks des te mooier.
cover: Talma Joachimsthal
Aardig geschreven, ook voor een deel herkenbaar. Was vaak in Manhattan en vind het er heerlijk!
Ben het absoluut met die joodse ‘elite’, de waanzinnige prijzen en het absoluut Onjoodse effect
dat de minder bedeelden het loodje leggen, eens , Shame!
Met het de verheerlijking van het joodse leven in JLM heb ik meer moeite. Zo romantisch wakker worden met de plastic stem van de Muezzin die oproept tot het gebed, welk gebed precies? Wat leren die lieve kindjes daar en wat leren ´onze’ schatjes daar op de West bank??? Nee mijn blije, naieve Alya naar mijn gedroomde Homeland is helaas in rook opgegaan.
Ik woon er nog steeds maar mijn hart bloedt.