We vieren vandaag de eerste avond van Chanoeka, het feest van licht en hoop, waarin we vieren dat een klein wonder veel licht kan brengen in de duisternis.
Terwijl we samenkomen rond de menora en het eerste kaarsje aansteken, denken we terug aan Rebecca – onze lieve zus, vriendin en inspiratiebron.
Je kunt je afvragen waarom we eigenlijk ook de eerste avond van Chanoeka vieren. Immers, het echte wonder begon pas vanaf de tweede dag, toen de olie, die slechts genoeg was voor één dag, bleef branden. Maar de eerste avond herinnert ons aan iets net zo belangrijks: de daad van vertrouwen en toewijding om het licht überhaupt aan te steken, zelfs als de middelen beperkt lijken, als er geen hoop lijkt te zijn, en als je niet weet waar het toe leidt.
Het is een viering van vertrouwen en lef, van het nemen van die eerste stap, zonder garantie op succes. Maar zonder deze eerste stap, is er geen basis voor het wonder dat volgt.
Haboniem-machanee
Bijna een jaar geleden, op een warme zomeravond in Zuid-Afrika, stak Rebecca het eerste Chanoeka-kaarsje aan tijdens het Haboniem-machanee. Ze was daar als madricha, omringd door chanichiem met dezelfde idealen die haar eigen jeugd bij Haboniem vormden. Het was een moment vol betekenis, want Rebecca groeide op met de waarden van Haboniem: de liefde voor Israël, het belang van gemeenschap, en de kracht om verandering teweeg te brengen, in kleine stappen.
Rebecca leefde die idealen met een passie die haar hele leven kleur gaf. Ze schreef ooit aan Michael Hess, de toenmalige shaliach van Haboniem, over een belangrijke les die ze had geleerd: dat je je nooit moet laten tegenhouden door anderen om je dromen na te jagen en je idealen te leven, en dat het nemen van een eerste kleine stap, enorm veel kan betekenen.
Voor Rebecca betekende dat: Aliyah maken, dienst doen in het Israëlische leger, daar naar een gevechtseenheid en officier worden, politiek actief zijn, voor Haboniem werken en alles geven voor de mensen en de waarden waar ze in geloofde.
Gevechtsunit
Toen op 7 oktober Hamas haar vroegere soldaten aanviel en vermoordde, twijfelde ze niet: die middag, om 14.00 meldde ze zich weer aan voor actieve dienst, weer in een gevechtsunit. Dit maal bij de luchtmacht.
Haar toewijding kende geen grenzen. Een jaar geleden, op weg naar het machanee in Zuid-Afrika, nam ze een pauze van haar reservedienst – een korte adempauze om terug te keren naar de beweging die haar had gevormd. Maar 24 uur nadat ze terugkeerde naar Israël, had ze haar legeruniform weer aan en was ze weer onderweg naar haar soldaten. Dat was wie Rebecca was: iemand die altijd verantwoordelijkheid nam, altijd klaarstond, en altijd gaf zonder terughoudendheid.
Een paar dagen later werd ze ziek. Haar officier zei dat ze naar huis moest, maar ze wilde haar soldaten niet in de steek laten. Toen ze eenmaal niet meer verder kon, was het te laat. Die avond belde mijn vader me met het verschrikkelijke nieuws dat Rebecca in coma lag en waarschijnlijk niet meer wakker zou worden.
Jaar van verlies en pijn
Het is voor ons een jaar geweest van verlies en pijn, en we leren van Rebecca’s leven dat er in de duisternis altijd licht te vinden is. We hebben ontroerende verhalen gehoord van haar soldaten, over hoe zij zich door haar beschermd, gehoord en geïnspireerd voelden. Haar chanichiem vertellen hoe ze met zoveel passie en warmte de waarden van Haboniem overbracht. Rebecca was een mentor, een leider, een lichtpuntje voor velen.
Haar leven herinnert ons eraan hoe één persoon een enorme impact kan hebben – net zoals dat ene kleine kruikje olie, dat de menora acht dagen liet branden. Rebecca’s licht blijft schijnen, in de levens die ze heeft aangeraakt en de idealen die ze zo levendig en met zo veel fantasie en creativiteit wist over te brengen.
Licht en gerechtigheid
Vanavond, terwijl we ons verdriet delen met zoveel andere broers en zussen van gevallen soldaten, bidden voor de vrijlating van de gegijzelden en een einde aan deze oorlog, denken we ook aan de toekomst. We hopen op een democratisch Israël waarin licht en gerechtigheid blijven branden, net zoals de menora tijdens Chanoeka.
Moge Rebecca’s herinnering ons blijven inspireren. Haar leven was een wonder, het begon met kleine stapjes. Door in de redactie van de Doar te gaan, madricha te worden, hizbar te zijn tijdens Israelreis en in het mazkiroet te komen. Haar licht zal ons altijd blijven begeleiden.
Ik mis haar, ik ben verdrietig, maar ook trots en dankbaar voor alles wat ze heeft bereikt, en hoe ze nu nog steeds mensen inspireert.
cover: Rebecca Baruch, foto familie
Geef als eerste een reactie