Terug in Nederland na vijf weken Israël met raketten, zon en zee heb ik het gevoel in een ander land te zijn. Nooit eerder werd ik getroffen door zo’n anti-Israël sentiment.
Nederlandse Joden zijn angstig geworden. Ze ontdoen zich op straat van Joodse kentekens. Ik vroeg een goed ingewijde Amsterdamse of het gevaarlijk voor me zou zijn een keppel op straat te dragen. Ze keek me aan alsof ik gek ben. ‘Niet doen’ zei ze.
Op Israël is heel veel aan te merken, maar een keppeltje dragen is niet levensbedreigend. Je loopt er geen blauwe plekken mee op. In Israël is een Jood een vrij mens in een land dat zo langzamerhand een paria onder de naties wordt. Het doet pijn dat te beseffen. Tegen de beeldvorming van Israël op wereldwijde tv-journaals en in krantenartikelen is geen ander steekhoudend verweer dan de eenzijdigheid ervan.
De hersenen van kijkers en luisteraars worden met beelden en woorden gemasseerd die dodelijk zijn voor kritisch denken. Er worden geen vraagtekens gezet bij beschuldigingen van genocide, oorlogsmisdaden en uithongeren van de Palestijnen in Gaza. Klopt dat wel? Dat die aantijgingen het Joodse zelfvertrouwen in de diaspora raken begrijp ik wel. Ik wil daar iets tegenover stellen zonder te ontkennen dat Israël onder Netanyahu rode lijnen, zoals het oorlogsrecht, heeft overschreden.
En de vijanden Hamas, Hezbollah en Iran dan?
Raket-genocide
Israël is sedert 7 oktober getroffen door duizenden raketten uit Gaza, uit Libanon en Iran. Wat zou er van Israël zijn geworden als Tsahal, het leger, niet de beschikking zou hebben gehad over anti raketsystemen en schuilkelders. Ik kan u verzekeren dat behalve het noorden en zuiden van Israël steden als Haifa en Tel Aviv heel veel puin moesten ruimen en veel mensen zouden moeten begraven. Duizenden of meer, denk ik. Ik noem dat raket-genocide. Ik legde dat onlangs voor aan een Nederlandse journalist die zich intensief bezighoudt met het Midden-Oosten. Dat had hij nog nooit zo gezien. Ook niet dat de op 7 oktober gelanceerde Hamasaanval tot doel had een regionale oorlog uit te lokken die Israël niet zou overleven. Inderdaad: als Iran op 7 oktober had besloten zich door Hamas in een totale oorlog tegen Israël te storten samen met Hezbollah zou Israël totaal zijn overrompeld.
Het klassieke, verzachtende argument in de media is dat Hamas op 7 oktober het bestand met Israël verbrak wegens de onderdrukking van Palestijnen is nonsens.
Hamas startte een islamistische oorlog tegen Israëls bestaansrecht. Evenals Hezbollah is Hamas een ideologische voorpost van de Iraanse politiek om de staat Israël te vernietigen. Om die door Israël goed begrepen islamitische ideologie wordt de oorlog tussen Israël en Hamas, Hezbollah en Iran milchemet kioem genoemd, dat wil zeggen: de strijd om het bestaan. Dat daaraan ook verschijnselen kleven die onaanvaardbaar zijn en Israël in de wereld isoleren. Is begrijpelijk maar niet in Israël, voor de meeste Israëli’s niet tenminste.
cover: Françoise Nick
Geef als eerste een reactie