Vorig jaar, in december 2022, had ik last van het vuurwerk en de explosies die sinds het midden van de maand elke avond te horen waren. Naarmate we dichter bij Oud&Nieuw kwamen, werden ze buiten mijn raam en in de buurt steeds heftiger.
Ik woon op de derde verdieping midden in het centrum van Rotterdam en ik zag geen mogelijkheid dit fenomeen te vermijden.
Veel mensen zien het vuurwerk als een traditie of als symbool voor opstandigheid zoals: ‘we doen wat we willen en niet wat de burgemeester zegt.’
Ook het feit dat we de twee opeenvolgende jaren daarvoor in de tegenovergestelde realiteit leefden van de corona-epidemie, droeg vast wel bij aan het gevoel van vrijheid dat deze explosies verspreidden.
Nachtmerrie
Voor mij is vuurwerk een dubbele nachtmerrie. Ten eerste omdat de geluiden van explosies altijd geweerschoten in mijn hoofd zullen zijn. Als iemand die recent uit Israël is aangekomen in Nederland en zijn hele leven in die realiteit doorbracht, is dit mijn eerste associatie. Ten tweede is dit een moeilijke periode omdat ik geen enkele manier kan bedenken om het lijden van mijn katten en hond te verminderen.
Zij begrijpen deze ‘kerstvakantiesfeer’ niet en willen zich alleen maar verstoppen en zichzelf verdedigen tegen de knallen en geuren van vuurwerk.
Vingers en ogen
Er zijn naar mijn mening heel veel mooie dingen in Nederland, maar deze traditie is een van de meest onlogische die er is. Vooral als we elk jaar te horen krijgen hoeveel kinderen tijdens deze periode gewond zijn geraakt, hoeveel vingers zijn geamputeerd en hoeveel ogen raakten onherstelbaar beschadigd.
Dit jaar loop, leef en werk ik al maanden in een bubbel.
Sinds het begin van het protest tegen Netanyahu’s regime in Israël, merk ik dat ik me meer bewust ben, meer verbonden. Ik wil deel uitmaken van de grote beweging die in gang is in Israël.
Israël zal nog vijftig jaar mijn ‘thuis’ blijven, ook al ben ik fysiek hier in het verre westen.
Ramp 7 oktober
Toen gebeurde de ramp van 7 oktober en ademen is moeilijker geworden.
Plotseling verwachten beleefde mensen met wie ik al jaren samenwerk en bij de koffiemachine over festivals en films praat dat ik hen de overwegingen zal uitleggen van het veiligheidskabinet voor de grondoorlog van de Israëlische strijdkrachten in de Gazastrook.
Een doos voor elke situatie
Tijdens mijn leven heb ik een rijke ervaring opgedaan in het opsluiten van moeilijkheden en uitdagingen in dozen die ik goed kan afsluiten. Ik weet hoe ik met elke doos in elke situatie moet omgaan.
Het is nu weer december en de explosies buiten zijn telkens te horen. Ik praat met de katten en vertel ze dat het heel vervelend is, maar dat het snel voorbij zal zijn.
Ik begin de dag met het lezen van Facebookposts uit Israël en sluit de dag ook af met de laatste updates. Dit kan ik ook afsluiten in de juiste doos. Ik ken andere mensen die het moeilijker vinden om deze dozen te sluiten en bij hen verspreiden de explosies zich vanuit de ene doos naar andere dozen in hun hoofd.
Een kunstenaar in mijn vriendenkring vertelde me deze week dat ze sinds het begin van de oorlog niet meer de kracht heeft om te schilderen. Een andere vriendin zei dat ze niet in staat is om haar tweede boek te schrijven.
Dramatische gebeurtenissen op wereldschaal
Ik weet dat de gebeurtenissen van de afgelopen paar jaar en de komende twee of drie jaar zeker de geschiedenisboeken zullen ingaan. Omdat het dramatische en belangrijke gebeurtenissen op wereldschaal zijn.
Na de oorlogen
De oorlog in Oekraïne en de oorlog in Israël, de interventies van Rusland, Iran en Amerika zijn allemaal processen die belangrijke veranderingen in de wereldgeschiedenis teweegbrengen.
Ik hoop dat dit keerpunt in de geschiedenis de mensen die dichtbij mij staan geen pijn zullen doen en dat we de periode van ‘na de oorlogen’ zullen kunnen bereiken zonder persoonlijke prijzen te moeten betalen. Maar of dat zo is, is toeval.
Prijs te hoog
Elke soldaat die sneuvelt, elk dansend jong persoon en elke kibboetsnik die is vermoord, is al een prijs die eigenlijk voor iedereen te hoog is om te betalen.
cover: 10 december Den Haag, foto auteur
Bless you, Danny!