Shmuel is een vaste bezoeker van de sjoel. Bijna elke ochtend is hij er, eigenlijk al jaren.
Hij is het type Amerikaan dat na een werkzaam leven naar Israël is verhuisd. Hij probeert Ivriet te spreken – het gaat moeizaam, met een zwaar accent, maar hij blijft het proberen.
In zijn beginjaren hier in Yerushalayim was Shmuel opvallend vitaal. Ik zag hem uren door de stad wandelen, altijd met die grote rugtas waar zijn enorme camera in zat. Zodra hij iets moois zag, haalde hij zijn camera tevoorschijn en legde het moment vast.
Hij was een amateurfotograaf, maar wel een succesvolle: zijn werk werd zelfs getoond in een tentoonstelling die veel bezoekers trok. Ook zijn conditie hield hij goed bij. Ik zag hem meerdere keren per week in de sportschool, altijd goedgemutst, altijd in voor een praatje.
Toch merkte ik langzaam dat zijn gezondheid minder werd. Hij kreeg volgens mij evenwichtsproblemen. In plaats van op de loopband ging hij fietsen – zijn conditie moest immers onderhouden blijven. Zijn hele leven heeft hij marathons gelopen, zeker drie keer de marathon van New York. Dat laat je niet zomaar los.
Op een gegeven moment viel het me op dat hij minder door de stad wandelde, en dat hij buiten met een stok liep. Maar Shmuel kwam nog steeds overal. “Het kost me alleen meer tijd,” zei hij dan.
Net als ik, was hij een Levi. Hij zorgde er altijd voor dat hij vóór mij bij de kraan stond, om elke ochtend – vaak als enige – de handen van zijn koheen/vriend te wassen.
Als je je hele leven zo lichamelijk sterk bent geweest, dan zou je verwachten dat de achteruitgang frustratie brengt. Maar niet bij Shmuel. Hij bleef vrolijk, dankbaar en vriendelijk.
En hij had altijd een droom: de Masada-berg te voet beklimmen. Maar naarmate zijn gezondheid achteruit ging, leek die droom steeds verder weg te zakken. De kabelbaan was geen optie. Hij wilde het zelf doen.
Tachtigste verjaardag
Zijn familie bedacht een plan. Voor zijn tachtigste verjaardag zouden ze samen met hem de berg op klimmen. In totaal gingen ze met dertig man: kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen.
Iedereen liep om beurten naast hem, gaf hem een hand, droeg zijn waterzak. Natuurlijk gingen zijn talliet en tefillien mee, want bovenaan wilden ze als familie samen davenen. En het lukte.
Zijn mentaliteit won het van zijn lichaam. Boven op de Masada maakten ze een prachtige familiefoto – gemaakt door iemand anders, maar wel met Shmuels eigen camera.
Boven op de berg belde hij zijn twee kinderen die in New York wonen.
“Jammer dat we er niet bij waren,” zeiden ze.
“Jullie komen volgende maand, dan gaan we nog een keer,” grapte Shmuel.
Even bleef het stil, en toen schoot hij zelf in de lach.
“Nee”, zei hij, “dat doe ik jullie niet aan. Ik ben al dankbaar dat ik het nog één keer heb mogen doen.”
cover: Masada poster van Holylandguides dot com
Geef als eerste een reactie