Er heerst verwarring. Overal. Mensen die we jarenlang als vrienden beschouwden, stellen ons plotseling op de proef. Begrippen die ooit vanzelfsprekend stonden voor rechtvaardigheid en bescherming, worden nu verdacht gemaakt.
‘Verdediging’ is in sommige kringen al bijna een vies woord geworden. Tegelijk klinken er woorden van steun en begrip vanuit hoeken waar we het het minst verwachten – en ook dat voelt verwarrend. In zulke tijden zoekt men naar een teken, een duidelijke aanwijzing, iets wat helderheid schept.
Parasjat Korach vertelt over een vergelijkbare periode van verwarring. De opstand van Korach tegen Mosje was niet zomaar een rebellie, het was een strijd waarin grote woorden vielen. Heiligheid. Gelijkheid. Gerechtigheid. En toch wist men niet wie gelijk had. Beide partijen claimden morele superioriteit, maar uiteindelijk kon er slechts één de waarheid vertegenwoordigen. Er moest een teken komen – een onmiskenbaar bewijs.
En het kwam. In de vorm van bloeiende amandelbloesems.
“Spreek tot de kinderen van Israël… van ieder stamhoofd een staf… en leg die neer in de Tent der Samenkomst… De staf van de man die Ik verkies, zal bloeien.”
En zo geschiedde. De volgende ochtend bloeide Aharons staf: er verschenen knoppen, bloemen en zelfs rijpe amandelen.
Eenmaal zichtbaar zijn ze niet te ontkennen.
Dit teken, dat in stilte ontlook terwijl de wereld sliep, droeg een diepe boodschap. Niet elke waarheid schreeuwt om aandacht. Sommige waarheden ontkiemen langzaam, zoals bloemen die zich in de nacht openen. Eenmaal zichtbaar zijn ze niet te ontkennen.
De Lubavitcher Rebbe wees erop dat dit wonder niet bestond uit een abrupte, bovennatuurlijke gebeurtenis. Het was een ‘natuurlijk mirakel’: elke fase van groei: knop, bloesem, vrucht verliep zoals in de natuur, maar in versnelde vorm. Het wonder ging niet tegen de natuur in, maar tilde de natuur op naar een hoger plan.
Aanstaande zondag, op de derde Tamoez, herdenken we de 31e jaartijd van de Rebbe. Zijn krachtige boodschap is vandaag de dag uitermate relevant. De wereld lijkt soms blind voor waarheid, voor moreel kompas, voor heiligheid. Maar juist dan mogen we ons niet neerleggen bij wat vanzelfsprekend lijkt.
Het was Sjabbat Parshat Korach in 1991 dat de Rebbe deze uitleg gaf. ‘Toevallig’ viel de betreffende Sjabbat op de derde dag van Tamoez, de Rebbe herinnerde aan een ander ‘natuurlijk’ mirakel dat op deze datum geschiedde: de dag waarop Jehoshua bad dat de zon zou stilstaan (Jehoshua 10;12). En het gebeurde. Niet om de natuur op te schorten, maar om haar in dienst te stellen van een hoger doel.
In de afgelopen dagen en maanden waren wij opnieuw getuigen van wonderen – verhuld in natuur, maar onmiskenbaar wonderlijk. Piloten die ongedeerd terugkeerden van gedurfde missies. Een hospitaal die nét op tijd geëvacueerd werd. De machtigste strijdkrachten die, tegen de stroom van isolatie in, toch opkomen voor Israël. Ja, dit alles gebeurde via diplomatieke en militaire strategieën – en toch … is het niet minder dan wonderbaarlijk.
Deze specifieke vorm van wonderen brengt een specifieke les met zich mee: we hoeven de natuur niet te ontkennen of te breken. Wij mogen de samenleving niet negeren of in de steek laten. We moeten haar verheffen. Niet ontsnappen aan de realiteit, maar de realiteit heiligen.
In tijden van verwarring is het een worsteling om betrokken te blijven en duidelijkheid te geven. Maar dat is juist de opgave. Met trots en dankbaarheid kunnen we heel duidelijk zijn over aan welke kant we staan.
De Schepper heeft Zijn wereld niet verlaten. En dat mogen wij ook niet doen.
Sjabbat Sjalom!
Geef als eerste een reactie