Het verdriet van Jeruzalem

Dinsdag 20 augustus 2024

Lieve vrienden, beste mensen,

Driehonderdtwintig dagen en nachten in de donkere krochten van Gaza, hoeveel eeuwigheid is dat.

Deze weken, in afwachting van, ja van wat eigenlijk? Misschien van een grote drievoudige aanval, misschien van een beperkte ‘waarschuwingsaanval’ misschien van een paar simpele raketten die hier en daar worden onderschept.

Niemand weet het, niemand heeft een antwoord en die onzekerheid, het voortdurend gespannen zijn op wat misschien gaat komen, is het moeilijkst. Viktor Frankl zei ( in mijn woorden) ”…. het wachten op de messteek in de rug is erger dan de messteek zelf”. 

Engelenkoppie

Verdriet, misschien is dit het woord wat ik het beste kan gebruiken om het woord wanhoop te vervangen. Want dat is het woord wat ik en de meesten van ons uit alle macht proberen te vermijden. Wanhoop is een luxe die wij ons niet kunnen permitteren, nu nog minder dan ooit, ook al zijn daar nog nooit zoveel, zo duidelijke redenen voor geweest.

Driehonderdtwintig dagen en nachten, 320 keer wakker worden in hel. Het zal niemand ontgaan zijn, de kleine Ariel met zijn rossig engelenkoppie is deze week vijf jaar oud geworden, als hij nog leeft. Er waren ballonen, honderden kleurige ballonen opgelaten in Jeruzalem, Tel Aviv en andere plaatsen. 

Het luchtruim kleurde even oranje voor dat kleine joch dat zo langzamerhand ieders kind en kleinkind is geworden. Facebook stroomde over van gelukwensen, gebeden en zegeningen en niet alleen uit Israel, maar uit alle delen van de wereld. Hartverwarmend en toch… de pijn, het verdriet overstemt alles.

Het verdriet om de 116 al dan niet nog levende gegijzelden. Het verdriet om de ijskoude houding van onze regering die de oorlog verre prefereert boven het leven van 116 onschuldige mensen, om onze premier die het bestaat over de gegijzelden te zeggen:                

  “Ze lijden, maar ze zijn niet dood”.   

Het verdriet om een zinloos voortwoekerende oorlog, een uitzichtloze strijd van obsessieve nietsontziende machthebbers, geleid door een premier die zijn persoonlijke belangen als enige motivatie en doel voor ogen heeft.

Diep verscheurde land

Het verdriet om de talloze onnodige burgerslachtoffers in Gaza. Het verdriet om de kinderen in Gaza, ontworteld en verweesd.

Het verdriet om de ruim 200.000 evacuees in eigen land die huis en haard kwijt zijn, wier leven volledig op zijn kop staat, waar werk, school en sociaal leven een nieuwe opgave zijn geworden, die zijn tol eist op ieders persoonlijke en familieleven.  

Het verdriet om het steeds verder voortschrijdend antisemitisme, vaak onder het mom van anti-Israëlisme, zelfs tot in de verste uithoeken van de planeet waar men nauwelijks of helemaal niet weet waar dat kleine strookje land (from the river to the sea…..welke sea? De oceaan?) zich bevindt.     

Het verdriet om de manier waarop de media omgaan met informatie over ‘de oorlog in Gaza’ zonder ook maar enige nuancering aan te brengen met betrekking tot het aantal doden, het klakkeloos overnemen van gegevens en cijfers van Hamas zonder te melden dat een groot deel van de slachtoffers geen burgers maar Hamasstrijders, dus terroristen zijn.

Het verdriet om ons diep verscheurde land waar de oude idealen van saamhorigheid, onvoorwaardelijke trouw aan en liefde voor het land, een toevluchtsoord voor iedere jood, vroom of vrij, wit of zwart, verbleekt, vergeten lijken te zijn.                                                  

Het verdriet om de totale machteloosheid om het tij te doen keren. Het verdriet om moreel verval, een minister die uitspraken durft doen als  “ … geen probleem om twee miljoen Gazanen uit te hongeren, maar de wereld laat het ons niet doen”.                                                            

Het verdriet om de wandaden van dolgedraaide IDF soldaten die lijken hun instincten te moeten meten aan de bestiale uitspattingen van de Hamasmonsters. 

De lijst van verlies is zo lang, zo triest, dat het genoeg is om te concluderen met onzegbare pijn in ons hart: 

Het Israel van onze tweeduizend-jarige gebeden, van onze verlangens, van onze hoop en onze trots, van onze liefde en onze trouw, ons veilig thuis, dat Israël bestaat niet meer. 

Hand in Hand

En toch… hoe klein ook, er zijn talloze organisaties, zoals Hand in Hand, voornamelijk door jongeren gesticht en gerund, die joodse en Arabische burgers van Israel bij elkaar brengen, die samenkomen om met elkaar verlies en rouw te bespreken en te verwerken, er zijn rabbijnen die les geven aan gemengde Arabisch-Israëlische groepen. Een ikoon in het vredeswerk is Haviva Ner-David, voor zover ik weet de eerste vrouwelijke rabbijn in Israel, die ondanks een buitengewoon zwakke gezondheid, onvermoeibaar werkt met gemengde groepen en les geeft aan een Arabische school.

Ja, dat alles bestaat ook. Het is de enige hoop waarmee we iedere avond opnieuw proberen de slaap te vatten. De radio op zacht, de noodrugzakjes naast de deur en misschien tegen beter weten in een gebed om hulp, om redding van onze “drowning world”.

Met lieve groeten, marion.

———————

PS

Voor wie meer wil weten, zelfs als je heel weinig tijd hebt, lees de indrukwekkende, bloedeerlijke Brief in de Nacht van Chaja Polak, zie de voorpublicatie in De Vrijdagavond.

En de werkelijk adembenemende Open brief van de voormalige Oost-Duitse auteur en Nobel prijswinnares Herta Muller gehouden op 23 juli in Stockholm. 

Herta Muller in dit essay:

‘In Thomas Mann’s novel “Doktor Faustus”, National Socialism is said to have “made everything German unbearable to the world”. I have the impression that the strategy of Hamas and its supporters is to make everything Israeli, and therefore everything Jewish, unbearable to the world.’

En luister naar onze ikonen David Grossman All hangs by a thread… (Times of Israel 23.06.24) en Yuval Harari’s indrukwekkend verhaal Speaking up for Peace.

Emotieloos?

Een kennis schreef me naar aanleiding van deze brief: “…goed geschreven, maar wel heel emotioneel”.  Hij heeft gelijk.                                   

Kan iemand mij vertellen hoe deze lange geschiedenis van verdriet emotieloos te presenteren? 

Goed weekend en shabbat shalom