Een scala aan dramatische gebeurtenissen passeert de revue in de Parasja van deze week, Parasjat Ki Tissa.
Mosje die de berg Sinai opgaat om de Torah direct van God te ontvangen, terwijl zijn volgers er beneden een potje van maken en een afgodsbeeld, het gouden kalf, maken. Het tragische dieptepunt volgt als Mosje de Stenen Tafelen kapotgooit.
Een schokgolf gaat door het Joodse kamp als ze Mosje in deze staat zien. Is het een moment van woede? Compleet verlies van zelfbeheersing? Of een weloverwogen stap om het Joodse volk een les te leren?
Ik las deze week een (fictief) verhaal dat me aan het denken zette. Een basisschoolleraar komt op een dag de klas binnen en draagt een aquarium het lokaal in. Terwijl het enthousiasme voelbaar is, maant hij de leerlingen stil te zijn. Hij vertelt ze dat de vis mogen bewonderen, maar pas in de lunchpauze. Tot dan krijgt een ieder die opstaat straf, zegt de meester met een streng gezicht. En dan doet de meester iets opmerkelijks…
Hij haalt de vis uit het water en legt hem op het tafelblad. Alle kinderen kijken toe. Niemand doet wat, precies zoals hun opgedragen is. De vis spartelt en kronkelt in het rond, de klas is doodstil, bang om straf te krijgen als ze opstaan. Tot op een zeker moment een meisje opstaat en de vis oppakt en terug in het water doet. De meester glimlacht haar toe.
De uitkomst is te voorspellen. Je kan van alles opgedragen worden, je moet alsnog het vermogen hebben zelf na te denken. De wreedheid die de leerlingen werd geacht te tonen was fout en dat ene meisje begreep dat en ging ertegenin.
Het is duidelijk dat in de week waarin er iedere dag wel iets wordt bericht over wijlen Navalny, hij een heel actueel boegbeeld is voor dit sentiment. Met extreem gevaar voor eigen leven, met alle risico’s voor zijn familie en naasten, koos Alexei Navalny ervoor om op te staan voor wat juist is. Hij volgde zijn eigen morele kompas en schuwde niet wat daarbij kwam kijken. Het is intriest dat hij daar zo een hoge prijs voor heeft moeten betalen.
Terug naar de Parasja van deze week. Een Parasja met een donkere wolk. Wat een prachtig moment had moeten worden, het ontvangen van de Stenen Tafelen, veranderde in een dramatisch spektakel. Maar, volgens de Gemara in Sjabbat 87a, Mosje maakte een weloverwogen besluit toen hij de Stenen Tafelen liet breken. Mosje wist dat afgodsdienaars de Torah niet verdienden. Dat het ongepast was. En Mosje, als grootste leider van het Joodse volk, wist dat ondanks dat het hem niet geliefder zou maken, dat ondanks dat het dramatisch en theatraal was, hij de Stenen Tafelen moest laten vallen. Als les.
Opstaan voor wat het juiste is, is de eigenschap van een leider. Een Mosje. En, lehavdil, een Navalny. En ook, dat meisje dat de vis redde. De vraag die wij onszelf kunnen stellen is: zou ik de vis redden?
Geef als eerste een reactie