Nog nooit heb ik Israël gezien zoals het nu is. De mensen zijn bedrukt, somber, terneergeslagen. Er ligt een dikke grauwsluier over het hele land. Er lijkt iets fundamenteel veranderd te zijn in de publieksstemming die altijd nogal opgetogen en luidruchtig was.
De man achter de toonbank waar ik altijd mijn nootjes koop ziet er vreselijk slecht uit. Als ik hem vraag of hij beseder is (of hij oké is) zegt hij: “natuurlijk niet! Wie kan er beseder zijn onder deze omstandigheden?”
Honderden foto’s van gijzelaars
Vanmorgen bracht ik enige tijd door met families van gijzelaars die vlakbij de Knesset in Jeruzalem bij elkaar komen. Op een met hekken gebarricadeerd stukje openbare weg kijken honderden foto’s van gijzelaars, van baby’s tot ouden van dagen vanaf zo’n hek op ons neer en er staan borden met “Afzetting NU!” met een foto van Netanyahu er bij. En “onschuldig bloed schreeuwt vanuit de schuilkelder in Kisoefim” op een foto van een bloedige handafdruk op een deur.
Die tekst doet mij denken aan Gods woede aan Kains adres na de moord op Abel: “De stem van je broeders bloed schreeuwt naar mij vanuit de aarde”. De families zitten er verslagen bij, een oudere dame begint te huilen en wordt door anderen warm omarmd. Er worden T-shirts verkocht met de tekst ”Afzetting NU!”. En er wordt gegeten; in Israël is een bijeenkomst van meer dan één persoon moeilijk denkbaar zonder bakken met eten.
Geschokt door sadistische aanval
Israël is diep geschokt door het succes van de extreem sadistische Hamas-aanval van 7 oktober. Men is bedroefd om de doden en gewonden en het vreselijke leed dat is toegebracht. Het heilige geloof in de competentie van veiligheidsdiensten en overheid heeft een enorme knauw gekregen.
Steeds dieper dringt het besef door dat de veiligheidsdiensten aan het slapen waren en dat de regering, premier Netanyahu voorop, sinds de installatie eind december 2022 zich alleen heeft beziggehouden met volstrekte onzin die louter zijn eigen belang en dat van de regerende partijen diende.
In plaats van zich te bekommeren om waar de regering voor benoemd was: de veiligheid en het welzijn te dienen van de burgers, van alle burgers van het land. Steeds vaker verschijnen bittere artikelen in de pers en noodkreten in TV-programma’s: “Netanyahu, neem verantwoordelijkheid en ga weg!”
Elke dag een paar doden
Wat de stemming ook niet bepaald lichter maakt, zijn de voortdurende meldingen van omgekomen soldaten aan het front in Gaza en aan de Libanese grens. Elke dag een paar doden, jonge mannen in de kracht van hun leven. De tv geeft bij elke naam een foto en een korte levensbeschrijving. IJzingwekkend. En iedereen heeft familieleden of bekenden aan het front.
Ondanks alle somberheid is er ook een verbeten standvastigheid bij heel veel mensen. Nenatseach (wij zullen overwinnen) staat overal op borden langs de weg, en dat is ook wat mensen voelen: ondanks alles zullen we overwinnen. Gewoon ook omdat we niet mógen verliezen: Jeesj lanoe rak erets achat: wij hebben maar één land en we kunnen nergens anders naartoe.
tekst: “onschuldig bloed schreeuwt vanuit de schuilkelder in Kisoefim”
Eigen burgers als menselijk schild
De slachtoffers onder de Gazaanse burgers krijgen ook aandacht, die worden absoluut betreurd, in de media zowel als in persoonlijke gesprekken, maar algemeen wordt de schuld daarvan integraal bij Hamas gelegd dat zijn eigen burgers als menselijk schild gebruikt en massale evacuatie met grof geweld tegenhield. Pas de laatste dagen, doordat Hamas de controle begint te verliezen, zijn circa 100.000 mensen over de Aza rivier naar het veel veiliger zuiden getrokken. En – wordt algemeen gevoeld – er is geen tijd te verliezen met het bestrijden van Hamas want die terreurorganisatie heeft luid en duidelijk laten horen dat ze zullen doorgaan met aanvallen à la 7 oktober. Geen land ter wereld kan zo’n dreiging accepteren zonder zich te verdedigen. Ook niet als bij die verdediging onschuldige slachtoffers vallen.
Het nieuws uit het buitenland, de immense protesten tegen Israels aanval op Gaza, wordt min of meer voor kennisgeving aangenomen: de wereld om ons heen heeft geen begrip – of wil dat niet hebben – voor wat wij hier doormaken. Zo is het altijd geweest, en daar moeten we ons niet te veel van aantrekken.
Buitenlandse media
Verder wordt het feit dat de buitenlandse media klakkeloos de slachtofferaantallen overnemen van het Ministerie van Gezondheid van Hamas – toch niet de aller betrouwbaarste instantie in dit opzicht – gezien als een sterke aanwijzing hoezeer die media op de hand van Hamas zijn. De media blunders rond de ziekenhuisbrand door een raket van de Islamic Jihad ondersteunen die gedachte.
Voor mij als Nederlandse expat in Israël betekent het nieuws vanuit Nederland meer dan voor veel andere Israëli’s. Het vage geloof in de eerlijkheid van de Nederlandse media, dat ik ergens in mijn achterhoofd nog koesterde, begint in snel tempo weg te vloeien. De grote kranten verhaspelen en vervalsen de werkelijkheid hier aan een stuk door. De Volkskrant geeft een hedendaagse Julius Streicher als Collignon (voor mijn geestesoog valt hij naadloos over Roger Waters heen)alle gelegenheid zijn gif rond te strooien, en de NRC laat Carolien Roelants lekker doorgaan met het beschuldigen van Israël van alles en nog wat.
Laffe autoriteiten
De autoriteiten zijn laf, zoals Aboutaleb van Rotterdam, of vals als Sharon Dijkstra die op de Kristallnachtherdenking in Utrecht de slogan Palestine must be free etc. toelaat. Opvallend is ook het totale gebrek aan empathie van het linkse deel van de natie met de Joodse slachtoffers en het uitzinnige medeleven met de Palestijnse slachtoffers, zelfs als die er niet zijn. En de ontkenning van enige misdaad door Hamas, zoals het islamitische deel van Nederland graag mag laten horen.
Alles is anders, maar toch dringt zich een vergelijking op met het Nederland van de dertiger en veertiger jaren: meehuilend met wie het sterkste lijkt, nooit je nek durven uitsteken en laat de Joden maar barsten.
cover: foto’s van gegijzelden voor de Knesset, foto auteur
Geef als eerste een reactie