De Vrijdagavond vroeg Barend Elburg, bewoner van het Nederlandse seniorenhuis Beth Juliana, hoe de bewoners – waaronder Holocaust overlevenden – de huidige oorlogssituatie ervaren.
Dit jaar was het op 7 oktober zowel Sjabbat als Sjemini Atseret (met Jizkor en gebed voor regen) en het was ook, omdat in Israël geen tweede dag Jomtov wordt gevierd, Simchat Tora. Deze feestdag ‘Vreugde der Wet’ gaat over het uitlezen en weer beginnen van de Tora gepaard gaand met vrolijk dansen en springen.
Het verzoek van de redactie iets te vertellen over hoe de mensen in Beth Juliana de huidige zware situatie ervaren, stelt mij voor een dilemma. Je wilt niet vragen wat er in de mensen omgaat om niet onnodig de bloeddruk en de hartslag te verhogen.
Daarom kort over wat er in Israël in deze toestand gebeurt, gezien vanuit Beth Juliana in Herzliya.
Omslag: van grote verdeeldheid naar eensgezindheid
Het laatste jaar kenmerkte zich door grote verdeeldheid en demonstraties over gevolgen van wetswijzigingen. Evenals bij vorige oorlogen is de bevolking sinds 7 oktober eensgezind en verneem je niets over rechts of links, vroom of vrij, oproep tot dienstweigeren enzovoort.
Moge er ook in vredestijd meer verdraagzaamheid zijn.
Achter het dichte raam is een zware metalen deur.
Ingelicht over de inval op Sjabbat
Op Sjabbatochtend kwamen we nietsvermoedend naar onze sjoel in het gebouw en begonnen we de dienst. Omdat die lang duurt was er een kiddoesj in het midden. Tijdens de kiddoesj begrepen we al dat er iets ernstigs moest zijn gebeurd.
Shoshannah Nasch, de directrice van Beth Juliana die gewoonlijk op Sjabbat niet rijdt, verscheen plotseling, net als andere stafleden.
In enkele woorden werden we ingelicht over een inval in het zuiden en de massale raketbeschietingen. Na het kiddoesj hapje en drankje vervolgden wij de sjoeldienst, terwijl wij nog niet echt beseften wat er aan de hand was.
Non-stop media rapportages
Bewoners die wel radio en tv aan hebben op Sjabbat waren al meer op de hoogte en van hen hoorden we het een en ander. ‘s Avonds en de volgende dagen hoorden en zagen we wat er werd gerapporteerd, al met al afgrijselijk!
Radio, tv en andere media rapporteren non-stop en … toch moet je proberen ’s nachts te slapen.
Beide vleugels Beth Juliana en pad van de straat naar de ingang, foto auteur
Oproep reservisten
In de loop van de Sjabbat kregen kleinkinderen van veel bewoners al een oproep van het leger om als reservisten op te komen waarbij ook een aantal van onze kleinkinderen.
Dat geeft uiteraard grote spanning voor de ouders en ook voor onze generatie, de grootouders.
Sirenes
Het hele land is ‘gedekt’ door elektronica en camera’s die aankomende raketten ontdekken en, met de achterliggende computers, hun punten van neerkomen berekenen en dan beginnen daar sirenes te loeien.
Bij het horen van de sirene moet iedereen zo snel mogelijk (bij Gaza vijftien seconden bij ons in anderhalve minuut) in veilige kamers of het trappenhuis proberen te komen. Deze en andere geavanceerde technieken hebben de catastrofe in Zuid-Israël toch niet voorzien noch konden zij het voorkomen.
Rolstoel of rollator
In rolstoel of met rollator is het geen gemakkelijke opgave om in anderhalve minuut naar een schuilplek te komen. Herzliya ligt ver van het zuiden van het land en daardoor hoeven wij relatief weinig keren naar de veilige kamers.
Pluim voor directie en personeel
Een pluim voor directie, staf en bewoners die het leven in Beth Juliana bijna ‘gewoon’ laten doorgaan, zoals de maaltijden in de eetzaal, clubjes overdag en avondprogramma’s met bijna gewone deelname.
De maatschappelijke werksters hebben twee praatgroepen georganiseerd (een in het Ivriet en een in het Nederlands) voor wie daaraan behoefte heeft en (omdat de scholen gesloten zijn) is er een opvang voor kinderen van het personeel waarbij de oudere kinderen de jongere kinderen bezighouden. Chapeau!
Er zijn momenteel in het land geen beperkingen met betrekking tot buiten lopen, rijden en winkelen. Echter de straten, de grote wegen en koopcentra zijn bijna leeg.
Vernietigende slag
We hopen dat de vernietigende slag die Netanyahu en de opperbevelhebber beloven toe te brengen aan Hamas en handlangers, succesvol zal zijn en er daarna rustige en voorspoedige dagen zullen komen. OMEIN!
cover receptie Beth Juliana
De auteur van ‘Opkomst en ondergang van een toonaangevende Joodse gemeente’ dr. Steven C. Derksen zag zijn Joodse vriendjes uit Meppel verdwijnen. Het beheerste een groot deel van zijn leven. Zijn dochter, de arts Metta de Noo, de grote redder van Lucia de Berk (verdacht van 31 fantasiemoorden, veroordeeld voor 7 en uiteindelijk na 6 rechtszaken vrijgesproken), verzuchtte vaak, ook tegen mij, was er maar een pilletje waar ik het grote verdriet en de gevolgen bij hem kon wegnemen. Haar moeder was na zijn overlijden ook betrokken bij de Joodse gemeente. Haar broers werden hoogleraar. Dus ook deze niet-Joodse hoogstaande familie had er geen antwoord op. Ik heb er wel een antwoord op? Het probleem is dat wij nog steeds een valse overheid hebben. U wilt er niet van weten. Hoe O.H. met 7 jaar havo en een mbo-opleiding werd ingehuurd om mij af te luisteren bij een demonstratie, georganiseerd door het CIDI. Mijn hond is meer gemanierd en heeft meer ethiek, zit in het DNA, dan deze heer en velen bij de Nederlandse overheid. Zijn baas wordt vervolgd omdat hij bij een bank met daarin gegraveerd Grondwetsartikel 1 met een zeer antisemitische brief van de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken in Londen d.d. 2 sept 1943. Zijn baas kreeg 5 oktober jl.een aanzegging met boete van €500, omdat ik een gevaarlijke hond zou hebben. Een gotspe. 60 meter van de plek waar mijn tante werd gearresteerd op 10 sept. 1943 door Maarten Spaans (362 Joden is zijn score) 14 dagen later haar laatste dag in Auschwitz, wordt zo meteen het proces gevoerd tegen zijn baas over deze gevaarlijke hond met deze antisemitische brief. Er zijn niet voor niets zoveel Joden meer in Nederland vermoord dan ergens anders in West-Europa.
De kunstenaar Armando had het over het schuldige landschap.
Leer de mens kennen en je gaat van de dieren houden. Max is een Mechelse herder, een familiehond en geen politiehond met getrained bijgedrag.
Lijkt de hond op de baas of de baas op de hond?
Empathie met of zonder woorden doet de pijn verzachten. Toen Jan Nijboer in een psychiatrische kliniek terecht kwam en ‘ma’ Straaser dat hoorde reisde zij per trein van Mokkum naar Utrecht. Zij luisterda naar Jan. Daarna zij ze tegen hem en zei: “Jan die niet zo gek. Kom mee.” Later werd hij ec. directeur van de grootste psychiatrische inrichting van Nederland. Een hoogleraar vroeg haar eens wat zij gestudeerd had. Deze zeer wijze vrouw uit 1885 had niet eens lagere school. Haar dochter, kwam uit het concentratiekamp terug, lag ’s nacht vaak te schreeuwen. Haar moeder luisterde dan aan haar deur. Dus vinde iemand die de pijn verzacht.