Aan het eind van mijn onderduikperiode moet er een beschieting zijn geweest. Lange tijd dacht ik dat ik het me had ingebeeld. Het geluid van de kogels op de straatstenen en de fiets die mijn onderduikzusje over ons heen trok. Daarmee wilde zij ons beschermen. Het was geen inbeelding, later kon ik via Google het bombardement terugvinden als droog feit.
Geluiden doen me nog steeds opschrikken, een dichtslaande deur of een vallende pen.
Rechtsboven zie je het vliegtuig en in het midden ligt de fiets met mij en het meisje eronder.
Ze heette Mientje, was blond en ik voelde me veilig bij haar. Ze is met haar ouders naar Canada geëmigreerd en ik heb haar nooit meer teruggezien.
Anne Muller, Zonder Titel, Acryl op papier 50×60
Geef als eerste een reactie