Die sleutel had eigenlijk geen functie, behalve het deurtje dichthouden

Wanneer begon het met dat schilderen en beeldhouwen?

Als kind al was ik dol op tekenen, wilde graag schilderes worden.
Ballet en dansen vond ik ook heel fijn. Jarenlang vanaf zes tot twaalf jaar was ik op balletles bij de Spaanse mevrouw Tamarova, oftewel tante Tanja, zoals we haar noemden. Bij haar leerde ik ook Spaanse dansen met castagnetten.
Op negen-jarige leeftijd was ik een jaar lang op beeldhouwles in die kleine aanbouw aan de linker achterkant van het Rijksmuseum.

moeders penseel

Mijn moeder ging schilderen toen ze rond de vijftig was. Vooral de schilderijen van Van Gogh waren haar favorieten. Met een dik boek met afbeeldingen van de landschappen van deze schilder als voorbeeld naast zich, kon zij uren en uren zijn schilderijen verfijnd uit haar penseel toveren. Als kind vond ik het heel mooi om mama in de altijd zo uiterst opgeruimde zitkamer zwaar geconcentreerd te zien zitten schilderen. Dan was daar opeens die schildersezel in die kamer.

Jaren voor haar schilderen begon, deed zij veel aan gobelin borduren. Haar twee deftige, mooie stoelen met gobelins er op heb ik nog steeds. Vroeger hing bij ons in de zitkamer een gobelinlandschap van haar aan de muur boven de boekenkast, inclusief massieve donkerbruine lijst van wel een meter breed.

boekenkast

Aan die boekenkast zat een kastje vast met een sierlijk sleuteltje waar de chocolaatjes altijd waren te vinden. Vaak waren het die kleine chocolade koffieboontjes, mijn favoriet. Die sleutel had eigenlijk geen functie, behalve het deurtje dichthouden. Ik mocht altijd ervan pakken en deed dat met mate. Die koffieboontjes van chocolade waren altijd weer verrukkelijk! Mama, ik denk dat ik het artistieke van jou heb meegekregen. Ben er heel blij mee en ook al ben je er in het echt al jaren niet meer – voor mij & voor altijd, ongelooflijk bedankt!

werk nr 1

Eetkamer

in het ouderlijk huis stonden deze stoelen zolang ik mij herinner. Ik vond ze altijd lelijk, maar vooral ouderwets; saai en stom eigenlijk. Zoiets wil je toch voor geen goud in je huis hebben? En er dan ook nog iedere dag op zitten, in de eetkamer nog wel? Nadat ik uit huis was, jaren later, begon ik ze langzaam maar zeker mooi te vinden.
Wat ik ook nog eens zo saai en irritant vond als kind, was dat bij andere Pools-joodse vrienden van papa en mama ik ongeveer diezelfde ontwerpen zag. Ik wilde iets moderns of iets Hollands, dan was je zelf ook nog eens bij de tijd.
Deze meubels zijn indertijd ontworpen door ene meneer Krieg, als ik me goed herinner.

werk nr 2

Gezellig op de bank

Deze bank stond in het ‘boudoir’, zoals mijn moeder haar kamer noemde. Het boudoir, een eenvoudige maar deftige kamer op de eerste etage. Daar ontving ze af en toe haar ‘vriendin-bezoek’, nooit meer dan een bezoekster tegelijkertijd. Daar was deze bank te vinden, en die bestaat nog steeds, nu meer dan zestig jaar. Nu alweer jaren in mijn huis, ondertussen aftands en wel, maar dierbaar.