De YMCA-gym is nog steeds mijn plek om te trainen. Ondanks dat na 7 oktober steeds minder Joodse Israëli’s daar trainen, blijf ik trouw.
Dat heeft vele redenen. Allereerst is het lekker dichtbij; ik kan (bijna) binnendoor van huis naar de gym gaan. Daarnaast is het lekker groot.
Veel Israëli’s zijn naar meer ‘Joodsere’ gyms gegaan, maar ik heb me nooit unheimisch gevoeld. Dat komt ook doordat ik kom om te sporten en daarna weer wegga; het is voor mij geen sociale bijeenkomst. Mijn personal trainer Shalom is op dit moment de enige Joodse trainer. De rest zijn allemaal, zoals ik ze noem “testosteron-trainers”.
Shalom is een hele lieve jongen van bijna 40, die nog steeds bij zijn ouders woont. Ik ben ervan overtuigd dat hij heel rechts stemt, maar hij is dikke maatjes met al zijn collega’s. Ze gaan zelfs samen uit eten. Ik vroeg hem laatst: “Hoe doe je dat?”
“Heel simpel,” zei hij. “Ik mijd de politiek. Ik werk hier al zes jaar, en nog nooit heb ik de Israëlisch-Palestijnse kwestie besproken. Het is een beetje oppervlakkig, maar wel zo praktisch. In tijden van extra stress zijn we wat afstandelijker, maar het gaat prima.” Dat zei hij met een brede glimlach.
Verhitte discussie
Vanmiddag kwam ik de gym binnen en zag Shalom in een verhitte discussie verwikkeld met zijn collega’s. Toen hij me zag, riep hij me erbij. “We hadden het over je, Amsterdam bedoel ik. Ze wilden weten of het echt zo erg is.”
Ik zei wat ik de laatste tijd vaker verkondig: “Als ik door Jeruzalem loop, kijk ik enorm uit waar ik loop. In Amsterdam ook. Het verschil met vroeger is dat als je verkeerd liep in Amsterdam, je hooguit werd uitgescholden. Nu ben ik bang dat het verder kan gaan.”
Ze keken verbaasd op. “Bij ons kun je rustig rondlopen. Kom een kop koffie drinken,” nodigden ze me uit, met oprechte overtuiging.
Waar willen jullie wonen?
“Dank je wel, dat doe ik wel een keer als het echt rustiger wordt. Maar ik heb een oprechte vraag aan jullie: mocht er ooit een tweestatenoplossing komen, waar zouden jullie willen wonen? In Israël of Palestina?”
In koor zeiden ze: “Israël. We wonen hier prima, we hebben alle mogelijkheden om te studeren en zaken te doen. Als we in Palestina moeten wonen, is het één en al corruptie. Fatah is erg, en met Hamas willen we helemaal niets te maken hebben. Het is goed hier: we zijn verzekerd, hebben goede ziekenhuizen, en onze kinderen krijgen alle kansen. Alleen moet de oorlog stoppen. We merken dat mensen ons niet meer vertrouwen.”
Ik kon dat niet ontkennen. “Het vertrouwen is weg,” zei ik. Daar hadden ze begrip voor. “Maar wij hebben het niet gedaan. We zijn ook verliezers.”
Open gesprek
We kwamen allemaal tot de conclusie dat oorlog alleen maar verliezers kent. Maar ik was wel blij dat we zo open konden spreken.
cover: collage van de YMCA-gym Jeruzalem
Geef als eerste een reactie