Vanuit Tel-Aviv richt ik de schijnwerper op premier Benjamin Netanyahu. Ik doe het in woorden.
De Israëlische tv doet het met lenzen die het gezicht van de premier dichtbij brengen. Het viel me op dat het gelaat van de premier geen enkele uitdrukking liet zien toen de doden van de massamoord op 7 oktober officieel werden herdacht.
Ook niet toen de vader van een gegijzelde – er zijn nog 110 gegijzelden van wie waarschijnlijk nog 51 in leven – zijn emoties niet de baas kon en schreeuwde dat Netanyahu verantwoordelijk is voor het drama op 7 oktober.
Ik zag geen uitdrukking in de ogen en op het gezicht van de premier. Hij had van zijn tekst met de woorden ‘tot de overwinning’ kunnen afwijken en iets tegen de vader kunnen zeggen zoals: ‘ik begrijp je, ik deel je pijn.’
Het gebeurde niet. Ik zag dat Netanyahu met zijn ogen naar het veiligheidspersoneel keek om hem uit die benarde situatie te redden. Dat gebeurde ook. Het doodongelukkige familielid werd door een man in het zwart vastgepakt en uit de ceremonie verwijderd.
Waarom schrijf ik dit?
Als premier van Israël moet Netanyahu de zware last van het snel toenemende aantal gesneuvelde Israëlische militaire- en burgerslachtoffers van de oorlog dragen.
Volgens de laatste cijfers zijn 383 militairen gesneuveld en 12.000 zijn gewond geraakt. Voor hen heeft hij troostende woorden. Zij sneuvelden als helden voor het voortbestaan van de na tweeduizend jaar diaspora herrezen Joodse staat.
De oorlog wordt ook gevoerd – hield hij de aanwezigen bij de plechtigheid voor – om de gegijzelden te redden uit de duistere tunnels van Hamas in Gaza. De verantwoordelijkheid voor de tienduizenden gedode Palestijnen, terroristen, vrouwen en kinderen in Gaza legde hij bij de ‘Hamas-monsters’ die op 7 oktober erop uit waren zoveel mogelijk joden te vermoorden.
Netanyahu heeft de Israëli’s een ‘volledige overwinning’ beloofd zonder aan te geven, wat die overwinning op Hamas in houdt.
Inmiddels is een jaar verstreken en ondanks het doden van de Hamasleider Yahua Sinwar is er geen beslissende zege op Hamas in zicht. En mocht Hamas wel totaal worden vernietigd, wat is dan Netanyahu’s visie op Gaza?
Een Arabische troepenmacht toestaan Gaza te besturen? Of het bestuur overlaten aan het Palestijnse zelfbestuur in Ramallah?
Of Gaza wellicht annexeren? Dat is wel de politieke emotie van de extreem religieuze zionisten, zoals de ministers Ben Gvrir en Smotrich. Zij dromen van terugkeer naar Gaza dat in 2005 op last van premier Ariel Sharon volledig werd ontruimd, inclusief 21 bloeiende landbouwnederzettingen.
Zij dromen er niet alleen van, maar bereiden zich achter het rookgordijn van de oorlog voor om zich in Gaza te nestelen.
Zal Netanyahu ermee instemmen Hamas te vernederen door de Joden te laten terugkeren naar Gaza, terwijl Hamas tot 7 oktober de absolute, hardvochtige alleenheersers waren?
En wat zijn de plannen van Netanyahu met de westelijke Jordaanoever waar in het geheim – nou ja, geheim – Palestijnen uit hun woonplaatsen worden verdreven om plaats te maken voor illegale nederzettingen?
Ik kan deze ontwikkelingen vanuit zijn ideologisch standpunt wel verklaren. Netanyahu heeft nooit geloofd in een tweestatenoplossing.
Hij kantte zich fel tegen het in 1993 gesloten Oslo-akkoord dat op papier de weg opende naar een Palestijnse staat op de westelijke oever van de Jordaan.
De moord op premier Yitschak Rabin op 5 november 1995, de premier die PLO-leider Yasser Arafat in Washington aarzelend de hand reikte, heeft het idee van Palestijnse onafhankelijkheid van de kaart geveegd.
Conclusie
Netanyahu is een ideologische premier uit de school van Jabotinsky en diens Israëlische volgeling premier Menahem Begin. Empathie in het openbaar is hem vreemd omdat hij wordt voortgedreven uit de diepte van zijn historisch joods besef: namelijk, dat Israël voor eeuwig moet samenvallen met het gebed: ‘volgend jaar in Jeruzalem.’
En dat ‘volgend jaar’ is nu. Jeruzalem is voor hem veel anderen hier een synoniem voor Judea en Samaria.
cover illustratie Françoise Nick
En ja hoor. Bouman is er weer. En weer over Netanhayu. Weer over hetzelfde. Deze man heeft zijn tijd gehad niets nieuws. Bouman heeft nauwelijks iets nieuws of serieus te nemen. Afgezaagd relaas. De vrijdagavond heeft actuelere en vernieuwende columnisten. Linkse Bouman heeft n.m.m afgedaan als columnist.
Wat een nare reactie op deze goede column van Salomon Bouman!
In dit geval ben ik het helemaal met Salomon Bouman eens. Niet Bouman maar Netaniahu heeft zijn tijd gehad. In Israel wordt het woord “Links” door de regerende partijen als scheldwoord gebruikt. Ik zet zelf geen voet in de door ons bezette gebieden alhoewel ik destijds daar veel goedkoper een huis kon kopen dan in het Israel van voor 1976.
Vooral, nee uitsluitend op de man gespeeld en niet op de bal!
Zo blij met de altijd genuanceerde en afgewogen columns van Saloman Bouman. Dat u nog lang mag en wil blijven schrijven meneer Bouman.