Dat u trots bent op wie we zijn, wat we zijn en wat we doen

Het grote verschil tussen terreur en een ‘gewone’ gewelddaad is dat terreur erop gericht is om mensen bang te maken, te verlammen. In een bijeenkomst van de progressieve jeugdbeweging Haboniem vertelde iemand het volgende verhaal.

Ongeveer een maand geleden ontving ik een video van mijn broer A die door zijn shnat-genoten in zijn chultza werd verwelkomd. Hij is de enige Nederlander die dit jaar shnat habonim* volgt, en toen Nederland ter sprake kwam, stond hij op en juichte.

Het was heel grappig.

Een paar dagen later sprak ik met mijn zus R, die zes jaar geleden aliyah maakte. Een jaar later ging ze het leger in. Afgelopen maart verliet ze het leger als segen na vijf jaar en werkt nu als madricha voor Habonim America. Daarnaast bereidt ze zich voor op het toelatingsexamen voor de universiteit.

Alles was vredig, alles was leuk, alles was in orde. Tot afgelopen zaterdag.

Vroeg in de ochtend moest A, volkomen onverwacht, de schuilkelder in. In een mum van tijd veranderde een zorgeloos jaar vol plezier en leren in een oorlogssituatie. Hij moest snel een veiliger plek zoeken, maar er verspreidde zich nepnieuws waarin werd beweerd dat Hamas Israëlische politie- en legervoertuigen in beslag had genomen waardoor het voor hem moeilijk werd om te weten wie hij kon vertrouwen.

We konden R niet meteen bereiken, wat verschrikkelijk was. De eerste dagen van vorige week was ze een enorme steun voor de groep die ze leidde, omdat veel studenten natuurlijk erg onzeker en bang waren. Tegelijkertijd was ze zelf ook bezorgd; haar oude eenheid was een van de eerste die door Hamas werd aangevallen. Bovendien waren veel van haar vrienden bij Supernova.

Nu is de situatie anders.

R is terug in het leger. Er is geen informatie over veel van haar soldaten en onderofficieren. Ze kan alleen maar het ergste vrezen over het lot van veel van haar vrienden die bij Nova waren. R zit in een actieve eenheid en is goed opgeleid. Wij maken ons grote zorgen, maar hebben vertrouwen in haar en de mensen om haar heen.

^{Beeld: Haboniem Museum}

A heeft zich weer bij de groep aangesloten. Veel van zijn groepsgenoten zijn teruggekeerd naar hun thuisland, maar Asher is vastbesloten om te blijven en blijft sterk en positief. Hij doet precies wat Hamas niet wil dat hij doet: sterk en zelfverzekerd zijn, en zijn identiteit leren en versterken.

We zijn onzeker, verdrietig en machteloos. Tegelijkertijd ben ik ongelooflijk trots op A en
R en ik voelen ons gesteund door vrienden en Haboniem. De steun die wij elkaar bieden kent geen grenzen. Wat we bij Haboniem hebben geleerd, is dat we ondanks onze verschillen in religie, Israëlische politiek en meningen over voetbal verbonden zijn. En deze verbondenheid is in deze donkere tijden enorm belangrijk.

Ik hoop dat jullie je verbondenheid met elkaar en met je familie en vrienden in Israël kunt blijven tonen, dat u kritisch bent als het gaat om het bekijken en delen van nieuws, en het allerbelangrijkste: dat u trots bent op wie we zijn, wat we zijn en wat we doen.

Heldendaden

Wat ik me realiseerde was dat niet alleen R en A hier, zoals zoveel mensen, hier heldendaden verrichten; A door terug te vechten en R door dat te doen wat Hamas juist wilde verhinderen, maar ook de spreekster: door dit verhaal te vertellen.

*shnat habonim is een leiderschapstraining in Israël, zie voor meer informatie

cover: Poster uit 1991, beeld uit het Haboniem Museum