Bechoekotai is de laatste parasja van het boek Vajjikra. Het onderhoud van de Eeuwige en Moshe op de Berg Sinaï over de wetten, geboden en instructies voor de Kinderen van Israël, wordt in deze parasja afgesloten.
Bechoekotai start met de aansporing van de Eeuwige om Zijn wetten na te leven en Zijn geboden in praktijk te brengen. Wanneer de kinderen van Israël dit doen dan zal Hij voor overvloed zorgen: een vruchtbare aarde, meer dan genoeg te eten, een leven in vrede, zonder angst of oorlog, vruchtbare gezinnen. Onze vijanden vluchten voor ons, en vallen in het zwaard, zelfs als ze getalsmatig sterker zijn dan wij. De Eeuwige woont in ons midden en is ons goedgezind. Hij is onze God en wij Zijn Volk (zie: Vajjikra 26:3-13).
Zevenvoudige rampspoed
Het tegenovergestelde geldt wanneer ze Zijn geboden versmaden en er afkerig van zijn of dwars tegen Hem ingaan. Dan, zegt de Eeuwige in onze parasja verbreken jullie het Verbond met Mij en tref Ik jullie op Mijn beurt, zevenvoudig, met vreselijke rampspoed: ziektes, oorlogen, hongersnood, dood en verderf, woestenij, decimering van de bevolking, verbanning naar landen van vijanden die je haten en waar je ten onder gaat.
Verbijsterd lezen we hoe de Eeuwige met een nietsontziende razernij tekeergaat en zich pas weer tot Zijn murw geslagen Volk richt als zij zich bekeren en boete doen (Vajjikra 26:14-46)
Als deze tekst, de zogenoemde tochechah, vroeger in sjoel werd gelezen, dan zaten de toehoorders te sidderen, schrijft de in 2020 overleden Israelische Chabad rabbijn Adin Eden-Israel (Steinsaltz).
De deplorabele situatie van onze Aarde, met oorlogen, vluchtelingenstromen, klimaatverandering, armoede, opvlammend antisemitisme, aanslagen op de staat Israël et cetera doet vermoeden dat we midden in de nachtmerrie van Bechoekotai zitten.
Bijkans ondragelijk
De boodschap van Bechoekotai dat alle ellende door onszelf komt, omdat we de Eeuwige en zijn geboden niet eren en dat alle rampspoed uiteindelijk van God zelf uitgaat, is dan inderdaad angstaanjagend, confronterend, bijkans ondragelijk, en ja doet sidderen.
Dat is, als we Bechoekotai serieus nemen. Doen we dat?
Treft Bechoekotai ons als een zweepslag die ons aanspoort om ons gedrag te veranderen, opdat God zich weer om ons bekommert? Integendeel. We leven in een tijd waarin de Eeuwige en Zijn geboden, ons onverschillig laten of zelfs worden ontkend. Wat er in de wereld gebeurt zien we als gevolg van menselijk handelen, of als toeval, een speling van het lot, waar we weinig invloed op hebben. God op zijn beurt lijkt afwezig en niet geïnteresseerd in ons.
Eeuwigdurende houdgreep
Wie in toeval gelooft, ontkent dat de Eeuwige de wereld bestiert en juist deze ontkenning is de bron van Diens razende woede in Bechoekotai. Omgekeerd is de notie dat God alles bestiert onrustbarend voor hen die dit niet kunnen rijmen met de vrijheid en autonomie die de mens eigen zijn. Het is ook geen fijne gedachte wanneer rampen als de Holocaust door de Eeuwige zelf over Zijn Volk zouden zijn gebracht, alleen maar omdat ze niet deden wat Hij wou. Extreme straffen zorgen voor verwijdering en niet voor verbinding en dat zou de Eeuwige moeten weten. Het koppige Volk en hun ondoorgrondelijke God houden elkaar aldus in een eeuwigdurende houdgreep zonder dat ze elkaar echt begrijpen of overtuigen, met alle consequenties van dien.
Wel lezen we in Bechoekotai dat wat er ook gebeurt, de Eeuwige ons nooit helemaal zal vernietigen en het Verbond met ons nooit zal verbreken. Hij heeft ons uit Egypte gehaald omdat Hij voor ons een God wilde zijn (Vajjikra 26:45). We zijn Zijn Volk.
Nu wij nog.
Sjabbat Sjalom
cover: beeldcollage Bloom
Een aansprekende droshe. Deed mij veel nadenken. Gaf ook weer enig moed, troost en toekomst. Het feit dat ik/wij er mogen zijn. Dank je wel.
Als wereldburger denk ik veel na over de rampen die de wereld momenteel raken. Ook Israël wordt op 7 oktober 2023 ernstig geraakt. Dit geeft veel te denken en ook veel verdriet aan de kant van Israël, maar ook aan Arabische zijde. Veel doden, veel gewonden. Mijn gedachten werden bepaald bij de grote druk waar Israël steeds mee te maken heeft. Niet gezocht dacht ik aan Daniel. Die bestudeerde de moeilijke tijd van Israël in de ballingschap. En nu? Is 7 oktober misschien een ander startpunt? Wat gebeurt er en wat staat er nog te gebeuren? Welke en wat voor dag is het over 3.5 jaar? Het zijn gedachten, maar toch. De tijd van de (terug) komst van de Messias is die begonnen? Allemaal vragen in deze verwarrende tijd.vol verwachting blijf ik uitzien..