Mijn moeder is niet bang, maar herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog komen boven

Direct na het uitbreken van de 7 oktoberoorlog waren we een aantal weken in New York. 

Alhoewel het altijd leuk is mijn zoon en schoondochter te zien, ging ik een beetje met zwaar gemoed want mijn moeder was ook in Jeroesalajim. 

Ik opperde nog misschien of ze een paar weken naar Nederland wou. Ze piekerde er niet over, “ik laat mijn land niet in de steek”. Mijn broer drong ook nog even aan, maar ze was niet te vermurwen.

Godzijdank is mijn moeder in goede gezondheid, maar de oorlog valt niemand licht, haar ook niet. Bij iedere nieuws alert op whatsapp krijgt ze pijn in haar buik. In Israël is het verlies van een soldaat of gevangene bijna net zo erg alsof een bekende ons ontvalt.

Mijn moeder is niet bang en doet bijna alles, als het alarm afgaat (wat gelukkig niet veel gebeurt) is het eerste wat ze doet haar buurvrouw waarschuwen, omdat ze te doof is en het niet hoort en dan gaan ze samen in het trapportaal zitten.

Een keer stuurde ze me een vrolijke foto tijdens een alarm samen met haar buurvrouw onder de trap, het enige wat ontbrak bij wijze van spreken was een kop koffie. 

Ik schrok van de foto, want ik zag een foto van twee oorlogsoverlevenden die alles hebben meegemaakt en nu dit voor haar kiezen hebben. Niet eerlijk.

Ze zijn er enorm mee bezig, maar ze vinden ook troost bij elkaar.

De oorlog brengt bij veel eerste generatie overlevenden herinneringen naar boven van de Tweede Wereldoorlog, en ze verwisselen de tijden soms. Ze zijn er enorm mee bezig, maar ze vinden ook troost bij elkaar. Een keer in de week zitten ze samen met een aantal vriendinnen en bespreken ze allesbehalve de oorlog. Even wat anders.

Gisteren vertelde ik haar dat ik volgende maand een week naar Nederland ga of ze mee wil. “Alleen als de oorlog voorbij is” zei ze strijdvaardig na 95 dagen oorlog.

Nee, deze generatie krijg je er echt niet onder, ik ben heel trots op haar.

cover illustratie Talma Joachimsthal