Zoals gebruikelijk ging ik al al vroeg in de ochtend naar sjoel (een lange dienst inclusief 7 hakafot – vreugdedansen met de Tora-rollen). Simchat Tora: het zou het hoogtepunt van vreugde moeten zijn na de Hoge Feestdagen en Soekot.
Mijn vrouw zou met kinderen later in de ochtend volgen. Zoals in veel wijken in Jeruzalem is de sjoel in een lokaal van een school gevestigd.
Het is ook gelijk de ma’amad van de school – een beveiligde schuilkamer, met dikke muren en gepantserde ramen en deuren. Ik werd gevraagd als de chazzen voor te gaan en op een gegeven moment hoorde ik de zware deuren van de uitgangen dichtgaan.
Ik begreep dat er kennelijk een alarm buiten was en dat dit een voorzorgsmaatregel was. Nog drie of vier keer werden de deuren geopend en gesloten tijdens sjachariet, maar verder merkte ik niets van wat er zich afspeelde.
Tijdens de hakafot, ging ik snel naar huis om polshoogte te nemen. Al meer dan acht keer bleek het luchtalarm af te zijn gegaan en met 6 kinderen, inclusief een 1-jarige tweeling, telkens op en aan naar de schuilkamer. Voor het eerst geen van mijn kinderen tijdens het oproepen voor de Tora bij de speciale kinderzegen: als schrale troost kwam ik met snoepzakjes thuis.
Bij het einde van sjabbat, begreep ik pas de omvang van het barbaarse bloedbad. Tot nog toe nooit gewild, maar ben meteen het proces gestart om een wapenvergunning te verkrijgen: om voor het ergste voorbereid te zijn. De Simchat Tora-oorlog is slechts het begin totdat het barbaarse Hamas-regime onschadelijk wordt gemaakt. Voor de veiligheid van de Israëli’s en de Gazanen.
Geef als eerste een reactie