Zakelijk moest ik in Parijs zijn. Het was november, het weer was somber, donker, regenachtig. Terrassen waren binnengehaald. Na onze meeting had ik voor een late lunch een tafel gereserveerd in het beroemde Café de la Paix tegenover de Opéra.
We lopen over Place de l’Opéra langs de grote vensters naar de ingang van het grand café restaurant. Ik kijk links door het raam naar binnen.
Ik geloof mijn ogen niet. Dat gezicht ken ik toch. Dat moet Bill Clinton zijn die aan tafel zit met zijn dochter Chelsea. Ik liep voorop, gil naar achteren, Richard kijk even naar links, wie daar zit. Wooh, roept Richard, daar zit Bill Clinton, mijn oude president.
Ik had het goed gezien. Ik loop het restaurant binnen met mijn gevolg. Ik meld me aan bij de ontvangst. Mijn naam is Goldstoff, ik heb een tafel gereserveerd voor vier personen.
Ja, dat klopt. Ik heb bij mijn reservering een speciale wens kenbaar gemaakt, zei ik. De man kijkt me aan. Ik wil een tafel links in het aquarium. Hij kijkt me verwonderd aan. Mijnheer, we hebben hier geen aquarium. U heeft hier vier aquaria, terwijl ik wijs naar de vier grote ramen. Achter het eerste raam het aquarium links daar wil ik zitten. Dat is mijn wens.
Zijn gezicht loopt rood aan. Nee, nee dat kan niet. Ik weet dat Bill Clinton daar zit. Hij is een oude vriend van mij, zeg ik hem. Hij verveelt zich dood. Hier heeft u mijn zakenkaartje, breng hem mijn kaartje en hij zal u dankbaar zijn en ik geef u een mooie tip.
Nee, nee dat kan niet. Ik probeer heel serieus te blijven, intussen draaien mijn vrienden zich om, om niet in lachen uit te barsten. Mijnheer u krijgt de mooiste tafel van het restaurant, hier in midden.
Hij was niet te vermurwen. We nemen plaats. Ik zit aan het middenpad. We maken onze keuze en krijgen een aperitief.
Even later komen er twee kleerkasten, bodyguards, aanlopen over het gangpad, checking out the place. Ik spring op van mijn stoel. Excuse me, mag ik u wat vragen? Ik weet dat Bill Clinton zo langskomt. Ik heb een kleine camera op zak, geeft u mij toestemming om Mr. Clinton te fotograferen?
Geen probleem, u kunt Mr. Clinton fotograferen. Tien minuten later verschijnt Bill Clinton op het gangpad. Ik spring op van mijn stoel. ”G’D bless America,“ wens ik. Clinton begint te lachen. Ik heb toestemming gevraagd aan uw bodyguards om u te fotograferen, maar wil u persoonlijk vragen of dat okay is. Sure. Where are you from Sir? I am from The Netherlands, Amsterdam. I’m Bill, I’m Ephraim. These guys are business friends, from New York and Paris. I have one chair available, would you like to sit down? Sure.
Bill komt naast me zitten. Ik introduceer mijn vrienden. We raken geanimeerd in gesprek. Dan komt Chelsea aanlopen. Ik schuif er nog een stoel bij. Tien minuten later denk ik, waar ben ik mee bezig. Dit kan toch niet, ik kan die man toch niet zo lang bezighouden met mijn verhalen? Ik pak mijn analoge camera uit mijn zak. Mag ik een paar foto’s maken van u en uw dochter met mijn vrienden? Ga je gang Ephraim. Ik schiet een aantal foto’s. Nou moet je niet denken dat een van mijn disgenoten mij vraagt: Zal ik ook een foto van jou maken met Bill? Ik ben te bescheiden om het hen te vragen.
Achteraf had ik enorm de pest in. Een dag later waren de foto’s klaar. De foto’s waren leuk. Ik heb veel beroemde mensen in mijn leven ontmoet. Ik heb nooit zo’n charismatische man in mijn leven ontmoet als Bill Clinton. Ik kon er drie nachten niet van slapen.
Heb iedereen gebeld dat ik aan tafel heb gezeten met Bill Clinton. Ik heb op zijn kantoor in Harlem, New York, een mooie blow-up afgegeven van een schitterende foto, hopende Bill Clinton aan te treffen om een foto van ons te maken. Helaas was hij op reis.
Ik denk nog vaak terug aan deze bijzondere man, Bill Clinton.
William Jefferson (Bill) Clinton (Hope (Arkansas), 1946) was de 42e president van de Verenigde Staten van 1993 tot 2001.
cover Interieur Café de la Paix, Parijs
Geef als eerste een reactie