Heddy Lester, multitalent en een echte Jiddische mama

Acteur en cabaretier Arie Cupé leerde Heddy Lester kennen in het begin van zijn carrière. Ze werden behalve collega’s ook dikke vrienden. Voor De Vrijdagavond schreef Cupé een In Memoriam vol herinneringen.
“Mensen zijn pas echt dood als je niet meer over ze praat. Nou, dat zal bij Heddy zeker niet gebeuren.”

Iedereen kent Heddy Lester van het lied ‘De Mallemolen’ met tekst van Wim Hogenkamp en muziek van Heddy’s broer Frank Affolter. Zij vertegenwoordigde met dit lied ons land in 1977 op het Eurovisie Songfestival in Londen.

Theaterproducties en Musicals

Als je de carrière van Heddy wat meer hebt gevolgd, zag je haar in heel veel schitterende theaterproducties. De een zal haar kennen van de mooie liedjesprogramma’s die ze samen met haar broer Frank in het theater bracht, de ander zag haar als actrice in een prachtige rol in het toneelstuk ‘Ghetto’ bij Toneelgroep De Appel naast onder andere Eric Schneider of toneelrollen in ‘De stille kracht’, Bloedbruiloft’ of ’Spinoza’.

Haar samenwerking met Ramses Shaffy staat weer anderen haarscherp op het netvlies. Daarnaast combineerde ze haar talenten acteren en zingen uiteraard in musicals zoals Anatevka, Kruimeltje en Alleen op de wereld. Het talent van Heddy Lester was zo veelzijdiger dan alleen het zingen van haar prachtige lied ‘De Mallemolen’.

Louise de Montel, de Nachtegaal van Vught

In ‘Ghetto’ speelde ze een rol met veel raakvlakken met haar moeder, zangeres Louise de Montel. Tijdens de oorlog in kamp Vught zong Louise op moeilijke momenten om haar kampgenoten een beetje te verstrooien. Ze werd ‘De Nachtegaal van Vught’ genoemd. In dat kamp Vught leerde Louise Coen Affolter kennen en na de oorlog trouwden ze en kregen vier blije kinderen. In ‘Ghetto’ speelde Heddy een meisje dat zong in een kamp. Pers en publiek roemden haar om deze rol.

Apollofirst Theater 4 mei

Samen met haar broer maakte Heddy ook een aantal programma’s waarin de oorlog een grote rol speelde. Vele jaren verzorgden zij voor het Amsterdamse Apollofirst Theater op 4 mei een liedjesprogramma dat altijd een kwartier voor de herdenking was afgelopen. Daarna liep zij samen met het publiek naar buiten om te gedenken bij het monument op de Apollolaan.

Alleen op de wereld

Heddy en ik leerden elkaar in 1989 kennen toen zij en Frank Affolter te gast waren in een theatershow waaraan ik meewerkte. Het werd meteen een hechte vriendschap. Jaren later, in 2003, componeerde Frank de muziek van een musical die hij zelf ook ging produceren met liedteksten van Ivo de Wijs en dialogen door Jan de Groot: Alleen op de wereld. Heddy en ik speelde daarin een Engels/Frans echtpaar. Dat seizoen speelden en zongen we met veel plezier in deze musical met als hoogtepunt vier voorstellingen in het Amsterdamse Carré. Voor altijd zal ik me herinneren dat op een avond, vlak voor ik opging, een technicus me vertelde dat het zendmicrofoontje op mijn hoofd defect was. Maar ja, ik móest op.

In de coulissen

Volgens het oorspronkelijke script zongen Heddy en ik het lied ver uit elkaar, zij aan de ene kant van het toneel en ik aan de andere kant. Nu spoedde ik mij zo gauw mogelijk naar Heddy om via haar microfoon te zingen. Dit week natuurlijk helemaal af van de gewone mise-en-scene. Heddy keek mij verward aan. Begreep het helemaal niet. Het was ook nog eens een lied waarin wij ruzie maakten. Heddy schoof steeds verder van me weg. Toen ze in de coulissen dreigde te verdwijnen pakte ik haar beet en zong aan haar vastgeklemd verder. Daarna gingen we af en hoefden pas tien minuten later weer op.

‘Wat deed je nou, had Frank gevraagd om het eens heel anders te doen vanavond?’ Na mijn uitleg moesten we erg lachen. Mijn microfoontje werd vervangen en de voorstelling ging vrolijk door. Een dierbare herinnering. Heddy Lester had zelf geen kinderen. Maar zij was voor haar familie, vrienden en voor elk theatergezelschap waaraan ze verbonden is geweest een echte Jiddische mama. Alles moest en zou worden gevierd.

Gelachen moest er worden

Haar huis was een tempel voor veel mensen. Met drank en spijzen, met het pianospel door haar broer Frank en wijlen Nico van der Linden, gezang en vooral heel veel plezier. Lachen was voor Heddy een manier om moeilijkheden te kunnen overleven. Dus gelachen moest er worden. Iedereen die haar heeft gekend, zal met plezier en vreugde aan haar terugdenken.

Ze was zo belangrijk in het leven van velen dat het nog een lange tijd gaat duren voor we begrijpen dat ze er niet meer is. En u weet dat een mens pas echt dood is als je niet meer over hen praat. Dat zal bij Heddy zeker niet gebeuren.

Zonnetje voor haar omgeving

We zullen altijd over haar blijven praten. En aan haar blijven denken. Hoe ze op al mijn verjaardagen op mijn verzoek ‘Amsterdam huilt’ zong. Hoe behulpzaam ze was bij mensen die hulp nodig hadden. Heddy Lester was een lieve, talentvolle vrouw, een zonnetje voor haar omgeving. Onze Jiddische mama.

cover: Heddy Lester zingt De Mallemolen – screenshot uit video