Nitzan Horowitz, minister van Gezondheid, liet doorschemeren er geen bezwaar tegen te hebben als bezoekers van patiënten in ziekenhuizen brood meebrengen tijdens Pesach.
Dat was voor de rechtse parlementariër Idit Silman van premier Bennetts Yamina-partij de aanleiding de handdoek in de ring te gooien. Dat kruimeltje brood op Pesach in een ziekenhuis kon haar diepe Joodse gevoelens niet verdragen. En dus stapte ze op, met de belofte van de Likoedleider dat zij in de toekomst in zijn regering minister van gezondheidszorg kan worden.
schadelijk overstapje
Weer een, voor de magere Israëlische democratie, schadelijk overstapje. Wie zal de volgende uit Bennetts partij zijn die zich door Netanyahu laat verleiden ‘naar huis te komen’? Misschien Ayelet Shaked, de recht-door-zee rechtse nationaliste, minister van justitie in de huidige regering?
Als gevolg van het ‘verraad’ van Idit Silman is Bennetts coalitie geslonken tot zestig mandaten, de helft van het aantal leden van de Knesset. Nóg een vluchteling en de regering valt. Bennett zelf denkt dat hij het nog wel een tijd kan volhouden met zestig parlementariërs achter hem.
Netanyahu mag dan wel via de laatste opiniepeiling op rozen zitten, het is duidelijk dat een meerderheid niet is te vinden voor een rechtse Netanyahu-regering in de huidige Knesset. Een patstelling dus of nieuwe verkiezingen…
drijfveer van verrechtsing
Dat moet voor Netanyahu en alle radicale zionisten een aantrekkelijk vooruitzicht zijn. Want – en dat moet ik even uitleggen – de recente Palestijnse terreur heeft grote invloed op de Israëlische politiek. Het is de drijfveer van de verrechtsing. Voor mij is het geen verrassing dat een lid van Bennetts rechtse partij Yamina uit de boot is gestapt. De spanning in Israël, waar ik nu weer ben, is na drie terreuraanslagen met elf doden hoog opgelopen. De media in het bijzonder de televisiekanalen besteden dagelijks opvallend veel aandacht aan deze terreurgolf.
begrafenissen
Familieleden werden in beeld gebracht, ook de begrafenissen en we horen heel veel commentaar. Weer komen anti-Arabische gevoelens in het dagelijks leven op de voorgrond. Mensen mogen wapens dragen, Arabieren moesten maar wegblijven van hun werk etcetera etcetera. Er gaat een rechtse emotionele vloedgolf over dit mooie land.
Die emotie is zo sterk dat dit misschien wel het echte argument was van Idit Silman om Bennett de rug toe te keren. Want in principe is Bennetts Yamina-partij een nationalistische partij die niet onderdoet voor Netanyahu in het verlangen Judea en Samaria voor ‘eeuwig’ te behouden.
Het was eigenlijk een persoonlijke vendetta die Bennett er toe bracht afstand te nemen van Netanyahu (onder wie hij even minister van defensie was). Met links én een Arabische partij vormde hij een regering met een magere parlementaire meerderheid.
verstandshuwelijk
Deze coalitie is een verstandshuwelijk is, zonder ideologisch draagvlak. Met dit inzicht kunt u misschien begrijpen waarom en hoe Idit Silman politiek asiel heeft gevonden bij Netanyahu. Zoals deze vechtersbaas reageerde: ‘Welkom thuis. Wie volgt?’
Het politieke drama zal zich de komende weken ontvouwen.
Tot die tijd blijft Bennett premier en zit deze regering er nog wel een tijdje. Dat lijkt me logisch, maar wat is eigenlijk nog logisch in Israël?
Geef als eerste een reactie