Voor 7 oktober was Café Aronne een gewoon koffiehuis, maar na die dag veranderde alles.
De Joodse eigenaar Aron Dahan hing uit solidariteit met Israël de vlag op. Dit viel niet in goede aarde bij het personeel, dat vervolgens massaal ontslag nam.
Toen de Joodse gemeenschap in de buurt dit hoorde, kwamen ze meteen te hulp. Vrijwilligers begonnen diensten te draaien en al snel stonden er enorme rijen voor de deur. Inmiddels heeft de eigenaar besloten op sjabbat te sluiten en volledig koosjer te worden.
Gebed voor IDF-soldaten
Gisteren liep ik er weer langs. Ik werd herkend en vriendelijk begroet, dus ik ging zitten. Achter mij kwam een man binnen: een echte zakenman, keurig in pak. Hij zette zijn keppel op en sprak een gebed uit bij de toonbank. Geïntrigeerd wachtte ik tot hij klaar was, en terwijl hij zijn keppel weer afzette en ging zitten, liep ik naar de toonbank. Daar zag ik het gebed voor de IDF-soldaten.
De man zat aan een tafeltje naast me. Ik complimenteerde hem met zijn gebed.
“Ik heb al mijn afspraken hier. We moeten dit soort mensen steunen,” zei hij. “Eén keer per dag zeg ik het gebed, maar als mijn afspraken Joods zijn, moedig ik hen aan om het ook te doen.”
“Heeft u familie in het leger?” vroeg ik.
“Nee”, antwoordde hij. “Ik was voor 7 oktober nog nooit in Israël geweest. Maar de afgelopen vijftien maanden al vier keer.”
Geassimileerd
Hij begon over zichzelf te vertellen. “Ik ben heel geassimileerd opgevoed. We hielden niet eens sjabbat. Mijn grootmoeder kwam uit Europa en was een survivor. Ze overleed een paar jaar geleden, maar ze zei altijd: “Het maakt niet uit of je vroom bent of helemaal niets doet, als de antisemieten weer uit hun holen komen, nemen ze iedereen te grazen.”
Hij slikte even. “Vroeger begreep ik daar niets van. Na 7 oktober des te meer.”
Zijn stem brak en tranen sprongen in zijn ogen. “Ze had zo gelijk. Dat was het keerpunt in mijn leven. Ik dacht: dan kan ik maar beter uitkomen als een trotse Jood.”
“Ik ga niet naar sjoel”, vervolgde hij. “Maar ik ga naar alle demonstraties. Ik support Israël. Ik heb zoveel respect voor de soldaten, ik heb ze bezocht.”
Ik keek hem recht aan en zei: “Op jouw manier ben je ook een soldaat. Je oma zou trots op je zijn.”
We bleven stil zitten en dronken onze koffie op. Meer was niet nodig. We begrepen elkaar.
cover: Talma Joachimsthal
Wat een herkenbaar verhaal, wel verhalen horen van je moeder over de 2e wereldoorlog maar nooit hebben begrepen hoe en wat. Bovendien nog nooit tot aan 2006 tijdens de Hezbollah oorlog aan Israël hebben gedacht, ik ben daar naartoe gegaan om vrijwilligerswerk te doen en het gevoel krijgen alsof je eindelijk thuiskomt. En inderdaad zoveel respect gekregen voor al die jongens en meisjes die hun land verdedigen. Vanaf dat moment was het voor mij een totale ommekeer, HaShem brengt je op een ongelooflijke manier daar waar hij je hebben wilt. Het bracht echter ook een grote verandering in mijn leven het zoeken naar, dat stopte en eindelijk een soort van plekje voor jezelf. Helaas van korte duur omdat je geconfronteerd wordt met mensen die je het niet gunnen, ben door het hele gebeuren heel veel kwijt geraakt en toch wist ik dat dit mijn uiteindelijke doel was. Nu ben ik inmiddels bijna 61 en voelt het soms als te laat maar gelukkig bestaat zoiets als te laat niet bij HaShem. Na de gebeurtenissen van 7 oktober schreeuwt mijn hart voor al die mensen die vastzitten in Gaza en diegene die er niet meer zijn onder ons. Ik ben helaas ook niet opgevoed met naar sjoel gaan en de Torah maar mijn hartsverlangen schreeuwt er wel om en nu lees ik dit verhaal. Ja ik vraag elke dag aan HaShem of de wereld nu eindelijk eens wakker mag worden. Ik dank HaShem dat Hij mij heeft laten zien en niet blind achter een mensenmassa aanloop.