Als columnist voor een Joods medium voel ik me verplicht te bekennen dat ik emotioneel en ook feitelijk in de war ben over Israël. Dagelijks moet ik zowel goed als pijnlijk nieuws verwerken, begrijpen en beoordelen.
Op het moment dat ik met deze column begon, zag ik op mijn tv-scherm dat het alarm in Tel Aviv afging. Een paar minuten later, meldde de tv-zender Khan 11 dat een ballistische raket die vanuit Jemen door Houti’s op Tel Aviv was gericht, buiten het Israëlische luchtruim was onderschept. Opluchting dus.
Onlangs was ik vijf weken in Tel Aviv. Vaak ging het alarm af en zocht ik met anderen veiligheid in een schuilkelder met achterlating van de zojuist geserveerde maaltijd die bij terugkomst naar het restaurant koud was.
Toen, en nu weer terug in Nederland, begrijp je waarom de Israelische luchtmacht intensief wapen- en raketopslagplaatsen in Syrië aanvalt. Israël zegt dat het gaat om te voorkomen dat deze wapens in handen van Hezbollah in Libanon zullen vallen of deel zullen gaan uitmaken van de militaire uitrusting van de opstandelingen, die de Syrische president Bashar Assad hebben verjaagd.
Is Syrië in handen gevallen van Jihadisten?
Geruststellende woorden van Ahmed Hussein al-Sharaa, de leider van HTS, de dominerende fractie van de opstandelingen, dat zijn regime de vrijheden van het individu en van vrouwen zal respecteren zijn echter strijdig met aanwijzingen dat voor hem het invoeren van de sharia, het islamitische rechtssysteem, belangrijk is.
Niet zo verwonderlijk voor iemand die met Al-Qaeda tegen de Amerikanen in Irak vocht. Deze stap zet hij wellicht niet nu, maar later als zijn macht is geconsolideerd en het nieuwe regime een luisterend oor heeft gevonden in Washington en Europese hoofdsteden.
Het ziet ernaar uit dat Washington de prijs van tien miljoen dollar, die op het hoofd van de revolutionaire leider van de anti-Assad revolutie staat, zal intrekken en hem en zijn groep niet langer als terroristen zal beschouwen.
Zover is Israël niet. Het aanvallen van militaire doelen in Syrië gaat door. Dat het nieuwe Syrische regime volgens Ahmed al-Sharaa geen vijandelijkheden met Israël wil, komt Israël ongeloofwaardig voor. Was zijn aanvankelijke strijdnaam niet Al-Jolani, refererend aan de door Israël veroverde hoogvlakte van Golan in 1967? En dus graaft Israël zich in op de Golanhoogvlakte in de gedemilitariseerde zone, die Israël en Syrië sedert 1974 van elkaar scheidden.
Het is bizar dat Israël ook heeft aangekondigd nederzettingen op de geannexeerde Golan hoogvlakte te zullen uitbreiden! Ik vind dat verwarrend. Is dat een Israelische veiligheidsbehoefte? Waarom nu wantrouwen te laten prevaleren over hoop op vreedzame relaties met Syrië in de toekomst?
Strategische overwinnaar
In Iran hebben Israël en Syrië nu toch een gemeenschappelijke vijand. Iran was immers de belangrijkste pijler waarop het sadistische regime van Bashar Assad steunde. Met de militaire verzwakking van Syrië door het vernietigen van luchtmacht, vloot, de radarsystemen en het kortwieken van Hezbollah in Libanon en tevens het vernietigen van Hamas in Gaza, is Israël uit de op 7 oktober door Hamas begonnen oorlog als strategische overwinnaar naar voren gekomen.
Dat opent perspectieven voor de hernieuwde toenadering tussen Israël en Saoedi-Arabië. Weliswaar is dat afhankelijk van vrijlating van door Hamas gegijzelde Israëli’s met als onderdeel van een dergelijke deal het beëindigen van de oorlog en vrijlating door Israël van Palestijnse kopstukken.
Ik vraag me daarom af waarom Israël doorgaat met het bombarderen van doelen in Gaza waarbij weer tientallen Palestijnse burgers omkomen. De scherpste Israelische critici van Netanyahu’s beleid gaan niet zover hem van genocide te beschuldigen, zoals het Strafhof in de Haag suggereert. Maar wel zeggen vooraanstaande Israëli’s dat er sprake is van ernstige oorlogsmisdaden in Gaza en het verdrijven van Palestijnen uit het noordelijke deel van Gaza.
‘Terug naar Gaza’
Het is verwarrend en bedrieglijk dat Israël om veiligheidsredenen een keiharde oorlog tegen Hamas in Gaza voert met als verholen oogmerk daar nederzettingen te willen stichten.
‘Terug naar Gaza’ is de slogan van de extreem religieus zionistische ministers Smotrich en Ben-Gvir die onder de vleugels van de premier in een messianistische trance verkeren. In die gemoedsstemming is geen ruimte voor de Palestijnen die de grote verliezers zijn van de oorlog die Hamasleider Yahua Sinwar op 7 oktober tegen Israël lanceerde.
Een oorlog die de kaarten in het Midden-Oosten in strategisch voordeel van Israël heeft geschud. Kan die winst worden omgezet in een vergelijk met de Palestijnen na 76 jaar oorlog over de verdeling van het Britse mandaatgebied over Palestina?
Wie is de wijze Israelische leider, die de moed heeft deze weg in de nieuwe machtsverhoudingen in het Midden-Oosten in te slaan? Daar is niet alleen historisch inzicht voor nodig, maar ook Koning Davids moed.
cover: Françoise Nick
Geef als eerste een reactie