Zoals iedereen kijk ik de hele dag filmpjes over de oorlog.
Ik ben fan geworden van Elyon Levy, de woordvoerder van de Minister President van Israël. Iedere journalist wast hij op sympathieke manier de oren en laat zich niet in de hoek duwen een echte aanrader.
Soldaten die thuiskomen
Een ander soort filmpje waar ik niet genoeg van kan krijgen zijn de filmpjes van de soldaten die (even) terug naar huis komen. Je ziet prachtige beelden van deze soldaten die in handen vallen van hun geliefden, kinderen, ouders en grootouders. Het is een bekend concept maar ik houd het nooit droog.
De een is nog mooier dan de andere, maar je ziet ook de spanning die de thuisblijvers hebben, kleine kinderen die uitbarsten in huilen want ze kunnen hun papa in de armen slaan, het is mooi maar die spanning is hartverscheurend. Die spat eraf.
Toch kan ik er niet genoeg van krijgen
In deze tijden is dit het kleine grote geluk dat we willen zien dat een ieder weer gezond thuis is en in de armen kan vallen van hun familie.
We vieren het leven, wat een contrast met onze tegenstander die in een interview toegaf dat ze hun mensen als human shield gebruiken en als ze dood gaan dit zien als collateral damage.
Geven om het leven
De woordvoerder Elyon Levy zegt de hele tijd “wij voeren jullie oorlog” tegen de westerse journalisten. Dat is ook zo. Wij voeren een oorlog waar mensen om het leven geven de tegenstander juist niet. Leven is een bijzaak voor ze, vandaar dat we moeten doorgaan tot het bittere eind.
Helaas zijn dit onze buren, maar deze zwarte levensfilosofie zie je ook in de demonstraties in Europa, de haat tegen het vieren van het leven.
Geef mij maar de filmpjes van de thuiskomende soldaten maar.
cover ontwerp Talma Joachimsthal
Geef als eerste een reactie