Mijn vader vroeg mij naar een bevriende relatie te gaan in het oosten van het land om een ouder echtpaar een paar diamanten te laten zien.
Ik maakte een afspraak met de familie Izaakson. In een dorpje aan de IJssel, midden in het bos stond een recent opgeleverde bungalow.
Renpaarden in de wei, het was heel idyllisch. Ik werd hartelijk welkom geheten door mevrouw en mijnheer met een lekker kopje koffie en boterkoek. De ruimte was groots en prachtig.
Er stond nog niet veel in de grote woonkamer naast een mooi bankstel en een grote plant, een soort boom. Ik was jong en had nog niet veel ervaring om diamanten te verkopen en zeker niet aan particulieren.
Onze klantenkring bestond voornamelijk uit juweliers en handelaren. Ik opende mijn Samsonite attaché case en haalde mijn werkmateriaal tevoorschijn. Een loep, een pincet om de diamanten vast te houden en mijn kleine diamant weegschaal en een ringmaat.
Ik liet verschillende stenen zien, vertelde over het gewicht, kleur en zuiverheid van de diamanten, en natuurlijk de prijs. Er werd gekozen voor een diamant, briljant geslepen van ongeveer 2 cts.
Daarna liet ik wat ringmonturen zien, solitaire zettingen waarin de diamant zou kunnen worden gezet. Ik legde de losse steen op de zetting om te laten zien hoe hij eruit zou zien als hij klaar was.
Mevrouw dorst de zetting met de losse steen erop niet vast te houden, bang dat hij eraf zou vallen. Ik zei dat ze geen angst hoefde te hebben. Ze maakte een vreemde beweging, een gil en de steen sprong weg. Paniek in de tent. Geen angst, we vinden hem zo.
Er waren geen plinten, alles was strak en nieuw. Ik hoorde een tik toen hij weg sprong, maar meer ook niet. Hij lag nergens op de grond. Een 2 cts. steen is niet zo’n klein steentje en valt meteen op.
Hij was nergens te vinden. Wellicht in de omslag van de broek.
Mijnheer had een omslag, ik niet. Hij kleedde zich meteen uit, ik zei dat is niet nodig. Even later stond hij in zijn lange onderbroek en controleerde zijn broek nauwkeurig. Geen diamant te vinden. De familie was in alle staten. Er stond een grote plant.
Ik vroeg om een paar oude kranten en een schepje of lepel om de bovenste laag van de aarde weg te halen en die te controleren of hij tussen de aarde was terechtgekomen.
Na controleren en vuile handen, vonden we niets. Om hen gerust te stellen vertelde ik dat de steen altijd wordt teruggevonden, en in een worst case-scenario ben ik verzekerd.
Mevrouw was aan het huilen van ellende, mijnheer hield zich goed. Ik besloot mijn boeltje in te pakken. Deed alles weer in mijn koffer. Ik had ook natuurlijk met de ringenmaat, de maat gemeten van de vinger van mevrouw. Ik probeerde mijn koffer die twee clipsluitingen had dicht te drukken. Een slot ging dicht maar het tweede slot ging niet dicht. Hoe kan dat nou dacht ik. Ik keek in het slot. Daarin was de diamant gesprongen.
Eind goed al goed. De zitting werd afgesloten met het drinken van een lechajim op een goed glas whisky om de aankoop te vieren. Weer een ervaring rijker.
cover illustratie Françoise Nick
Geef als eerste een reactie