Met Danny Cruyff en Maya Suurbier naar het bordes 

Mijn Ajax #1

logo Ephraim vertelt, met twee diamantjes op de i

Mijn eerste kennismaking met voetbal begon op een grasveldje met de jongens uit de Plantagebuurt. Ik was acht jaar en werd opgepakt door de politie omdat daar niet gespeeld mocht worden.*

Daar in de Plantagebuurt werd mijn enthousiasme voor de voetbalsport geboren. Ik werd lid van Maccabi voetbal en speelde bij de welpen. 

Meneer Brilleman, de vader van Joepie ofwel Jehoeda, nu Rabbijn Jehoeda Brilleman, was onze coach. 

Joepie stond op doel met een grote keppel op zijn hoofd. 

Meer kan ik me niet herinneren van die begintijd, wel dat ik kicksen had en daar beretrots op was. Mijn voetbalcarrière was geen lang leven beschoren, het was na één seizoen wel gedaan met de pret.

Ajax-DNA

Wij zijn thuis niet opgevoed met Ajax dat zat niet in ons DNA. Ik ben nooit in De Meer geweest, heb nog nooit een kaartje gekocht voor een voetbalwedstrijd. 

We verhuisden van de Henri Polaklaan naar het Stadionplein, vlak bij de zijingang van het Olympisch Stadion. Ik was inmiddels vijftien jaar. Ik had een in elkaar geknutselde perskaart, die werd op school verkocht. Ik gebruikte die kaart veel om ergens binnen te komen. De vaste portier aan de ingang van het stadion leerde ik kennen en we raakten bevriend. 

Notre Chemin / Inser Weg

Met mijn ‘perskaart’ kreeg ik altijd een gratis plaats op de perstribune. Alle internationale wedstrijden die Ajax speelde, bezocht ik. Op enig moment speelde Ajax de Europacup 1- finale tegen Inter-Milan in 1972 in Rotterdam. Ik belde het Feyenoord Stadion met de mededeling dat ik correspondent was van het belangrijke blad Notre Chemin / Inser Weg. Het was een Frans-Jiddisj weekblad, waarvan de goede vriend van mijn vader Mosje Joseph Silbiger de Nederlandse correspondent was. Papa had een abonnement op dat blad. Ik kreeg een perskaartje en een zitplaats op de perstribune met eigen telefoon.

Ik belde de hele wereld. Toen Ajax met 2-0 won, kreeg ik een uitnodiging voor de rijtoer door Amsterdam. Het was een mooie zomerse dag. Er waren twee bussen. De eerste met de Ajaxspelers en de pers.

Spelersvrouwen

De tweede bus met de dames van de spelers. Ik dorst me niet te melden op de eerste bus, ik kende helemaal geen sportjournalisten, dus ik meldde me in de tweede bus waar ik een paar dames kende, zoals Danny Cruyff, Maya Suurbier en enkele anderen.

Spelersvrouwen van Ajax op de tribune tijdens de Europacupfinale Ajax – AC Milan (1-4). V.r.n.l. Yvonne van Duivenbode, Maya Suurbier, Danny Cruijff, Andrea Swart en Carla Suurendonk. Madrid, Spanje 28 mei 1969. Nationaal Archief / Spaarnestad Photo, SFA001002842 

Het dak was open. Ik zat prinsheerlijk tussen de mooie dames op het dak van de bus. De rijtoer eindigde bij de Stadsschouwburg waar we naar de eerste verdieping liepen, daarna naar het bordes.

Tienduizenden hadden zich verzameld op het Leidseplein. Het was een bijzonder schouwspel. Dat ik dit mocht meemaken tussen de spelers te staan zal ik nooit vergeten.

* zie Mijn korte voetbalcarrière in deze krant


cover illustratie Françoise Nick

Over Ephraïm Goldstoff 87 Artikelen
Ephraïm Goldstoff (1949) groeide op in de oude Joodse Plantagebuurt tegenover Artis. Na het Maimonides volgde hij verschillende opleidingen in de diamantwereld. Goldstoff vervult vele bestuurlijke functies onder meer voor Bnei Akiwa, Oost-Joods Verbond, OSE (Organisation Secours aux Enfants), Young Leadership CIA, The Feuerstein Institute (Jerusalem). Hij is bestuurslid van Maccabi tennis en van de RAS (Rav Aron Schuster Synagoge) en de Stichting Eerherstel Joodse Begraafplaats Zeeburg. Goldstoff is voorzitter Stichting Naleving Washington Principles, raadslid NIHS, lid ledenraad Joods Maatschappelijk Werk, voorzitter Stichting Dutch Friends of The Feuerstein Institute. Ephraïm Goldstoff is zelfstandig ondernemer in oude en antieke juwelen en edelstenen. Nog steeds werkzaam en kantoorhoudend in de Diamantbeurs.

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*