Ongevraagde eitses in de wachtkamer

Stel je voor: je zit in een volle wachtkamer, van alles wacht maar niemand heeft geduld. Dus iedereen heeft een kort lontje.

Vrouw 1 spreekt in haar telefoon met de speaker aan zodat iedereen kan meegenieten.

Of je wilt of niet, je hoort de conversatie, dat doet vrouw 2 ook en gaat ongevraagd eitses (advies) geven: “Ik heb hetzelfde meegemaakt en zeg tegen de dokter dat ie dat medicijn moet geven.”

Wellicht heel lief bedoeld, maar zo’n advies is volkomen misplaatst. Het wonderlijke is niemand ervan opkijkt en vrouw 1 praat gewoon door.

Vrouw 1 voelt zich een beetje miskend en begint een verhaal met de vrijwilligster die haar braaf aanhoort, want de vorige keer had ze een fitty met haar.

Dan komen twee dokters binnen en gaan aan de overkant zitten bij familie van iemand die is geopereerd.

Een uitgebreid verslag wordt gedeeld met de familie en met de hele wachtkamer. De operatie is gelukt en de hele wachtkamer wenst hun רפואה שלמה (voorspoedig herstel).

Bel me maar over een uurtje op mijn mobiel, heb je die?

Een van de dokters moet ervandoor, maar dat gaat zomaar niet. Hij wordt staande gehouden door een van de patiënten.

Zij staat haar vriendelijk te woord, maar zegt op een gegeven moment dat ze door moet, de patiënt zegt “ik loop wel mee.”

“Dat gaat niet want ik moet de OK in”, zegt de dokter. “Bel me maar over een uurtje op mijn mobiel, heb je die?”

“Geloof het wel maar geef me voor de zekerheid even” en het nummer gaat de hele wachtkamer door.

Dan komt een verpleger binnen van iemand in de OK en heeft nog wat vragen voor de familie. Had handiger geweest als het van tevoren was gevraagd, maar wat geeft het.

Terwijl een oudere meneer het middaggebed zegt, gaan de Arabische families met elkaar picknicken.

Je denkt dat ik dit overdrijf, maar maakte het vanochtend mee. Mijn moeder zou zeggen “kan alleen in Israël.”

cover illustratie Talma Joachimsthal