Dit schilderde ik voor een allerliefste mevrouw die jarenlang een terrasje had in de Joodse wijk in de oude stad van Jeruzalem. Ze was zo allervriendelijkst, daardoor werd haar café met terras mijn stamkroeg. Jarenlang kwam ik mijn zoon een paar keer per jaar opzoeken in Jeruzalem. Mijn zoon die op zijn zeventiende jaar, net schoolverlater die hij was, van dag en nacht skatertje in Leiden, in één klap veranderde in een vrome jeshiva-bocher in Jeroesjalajiem.
Hij, ongeveer twee meter lang, ik anderhalve meter. Als ik hem wil omhelzen dan kom ik met mijn armen tot zijn taille.
Ik vond dat zij, de allerliefste, en haar man heel nodig een uithangbord nodig hadden aan de buitenmuur van hun café. Vooral om bekend te maken dat er binnen ook afhaalkoffie gekocht kon worden. Nou dat zou ik wel even maken. Trots als ik was, kwam ik op een dag aanlopen met het bord. Het schilderij is ongeveer 70-70 centimeter groot. Zij en haar ook uiterst vriendelijke man hingen het meteen op. Bijna iedere dag dat ik langs het café liep of daar iets ging drinken, zag ik mijn uithangbord.
Apetrots was ik, totdat mijn dochter een tijdje later vertelde dat je soja in het Engels niet schrijft als soya maar als soy… Nou ja? Die kleine voetjes onder de koffiepot blijven toch leuk.
op hallojoods.nl is het oorspronkelijke artikeltje van lang geleden over gina & uri in hun café
cafe KESETH de heerlijkste latkes van Jerusalem.
bij gina is het goed toeven.
binnen de muren van de oude stad van jerusalem, in de joodse wijk vlak naast de grote synagoge die al tijden gerestaureerd wordt, gaan de stoelen, bij de minste zonneschijn, ongeveer 10 maanden per jaar, ‘s-morgens het terras op.
uri de man van gina doet dit iedere dag.
ook hangt hij dan trouw het schilderij met ‘coffee to go’ op, dat ik hen in een opwelling uit arremoede een jaar geleden kado deed.
ik kon niet aanzien dat terwijl er binnen altijd mooie schilderijen te koop hangen, er buiten op de muur een armzalig kartonnetje opgeprikt was met coffee to go.
ondertussen staat gina, ook niet meer de jongste onder ons haar longen uit haar lijf te sandwichen, verse sla te snijden, bakken en espressotjes klaar te maken.
als ze even tijd heeft om uit haar donkere keuken achterin de zaak te komen, dan schuift ze bij je aan en begint je te vragen naar je leven.
zelf een dochter van poolse joden die na de oorlog naar australie zijn geemigreerd.
tot haar 19de in australie en daarna met uri de kibbutz in.
tenslotte samen deze tent begonnen en vanaf het moment dat ze haar kletsje komt maken ben je blij dat je haar ontmoet hebt.
de tent is kosher (milchtig) ‘le mehadrin’ en eenmaal genietend van haar verse voedsel onder de bomen, wil je daar wel voor altijd blijven.
Wat een mooi uithangbord…
Ik denk dat iedereen wel weet wat soya is…
Toch?
Erg leuk uithangbord!