Omstreeks 1980 kreeg ik een telefoontje van een vriendje van me. Pierre vroeg mij of ik bereid was tegen vergoeding een taxatie te doen van een collectie juwelen afkomstig van de Sjah van Perzië.
De sieraden lagen bij een notaris in Duitsland. Mijn taak was het de kwaliteit van de diamanten te beoordelen. Ik zei hem dat ik het spannend vond. Als hij de reis en onkosten betaalde was ik tevreden.
Ik werd opgehaald door een limousine met chauffeur. Na een prettige reis kwamen we bij de notaris aan. Uit zijn kluis kwam de collectie tevoorschijn. Ik had natuurlijk vaker grote juwelen gezien, maar wat ik hier te zien kreeg, overtrof al mijn verwachtingen. Colliers met diamanten als eieren zo groot. Het was overweldigend. De diamanten waren lichtbruin – zeer kostbaar – maar niet van de hoogste kwaliteit. Mijn taxatie was snel gedaan.
Koffiestop in kasteel
Op de terugweg gingen we nog even langs het kasteel waar we op de heenweg een koffiestop maakten. Mijn vrouw Tamara en ik kregen van de kasteelheer een uitnodiging een andere keer te komen dineren. Van kasjroet wist de kasteelheer alles af. Hij woonde als student enkele jaren bij een orthodox-Joodse familie in huis in Amsterdam. Hij had twee koks in vaste dienst. Toen het diner plaatsvond, bleken er allemaal nieuwe pannen te zijn en was alles bij Mouwes en Marcus besteld. Het werd een waanzinnige avond met lakeien in de bediening. Het kon niet op.
We moesten onze nieuwe kennissen terugvragen voor een diner. We besloten hen uit te nodigen in onze Soeka.
Gebouwd in de jaren vijftig
De prachtige Soeka die wij al vele jaren met Soekot opzetten, kende een hele geschiedenis. Hij was ontworpen en gebouwd in de jaren vijftig, door architect Aron de Vries uit de Gerrit van de Veenstraat. Een grote Soeka met raampartijen, vlonder, schuin dak en bedekking. Er kwam geen spijker aan te pas om de loofhut in elkaar te zetten. De mooiste loofhut die ik kende. Op enig moment in de zestiger jaren ging de familie De Vries op alya. De Soeka werd overgenomen door de familie Hershel Kon. Die hadden er weinig plezier van omdat ze het te zwaar vonden deze grote hut op te zetten. Mijn ouders namen hem toen over.
Wij woonden in de Henri Polaklaan, hadden geen tuin maar wel twee grote platte daken. De grote loofhut was erg zwaar, er werd gevreesd dat hij door het dak zou zakken, maar het dak was steviger dan we dachten.
Met prachtige dierengeluiden van Artis op de achtergrond waanden we ons in de woestijn of jungle. The real experience. Toen we verhuisden naar het Stadionplein ging de loofhut mee. Daar hadden we een grote tuin. Na enige jaren genoten te hebben van deze prachtige Soeka, besloot mijn vader onze grote schuur tot Soeka om te bouwen. Zo vermeed hij het opbouwwerk van de zware loofhut.
Halve Soeka
Intussen was ik getrouwd. Mijn zwager, die toen nog thuis woonde, nam een halve Soeka over. Hij zette hem op het balkon in de Anthony van Dijckstraat op de eerste verdieping, direct bij de keuken want mijn schoonmoeder weigerde naar de tuin te lopen met al het eten, dus moest het op die manier. Toen mijn schoonouders verhuisden namen wij de inmiddels gehalveerde loofhut over. Ik completeerde de halve hut die goed paste op ons terras tegen de pui van ons huis direct aan de woonkamer. Hij werd schitterend versierd met een parochet, het gordijn van een Aron Hakodesj, en met Soekot-versierselen.
Het dennengroen als dakbedekking gaf een heerlijke geur af en met het vele fruit dat we tussen het groen ophingen werd het een feeëriek schouwspel. De vele Rosh Hashana kaarten, oude loelaviem, en een schilderij met een rabbijn met loelav en etrog versierden de wanden. Op de grond hadden we Perzische tapijten.
Terug naar de uitnodiging voor het diner met onze nieuwe bekenden uit het kasteel. Het was niet de eerste keer dat mijn niet-Joodse kennis in een soeka zat, het herinnerde hem aan zijn studententijd. Voor zijn vrouw was dat de eerste kennismaking met een loofhut.
Keukenprinses met pech
Tamara is een fantastische keukenprinses. Moe van een drukke werkdag kwam ze laat thuis. Als ‘bladvulling’ hadden we een bevriend echtpaar uitgenodigd om onze gasten te entertainen terwijl Tamara in de keuken bezig was. Er moest wat speciaals op tafel komen. Tamara besloot eend te bereiden als hoofdschotel.
Door teveel stress en spanning om iets heel bijzonders op tafel te brengen, viel bij het zouten het dopje van het zoutvaatje in de soep met een stroom zout erachteraan. De soep was niet te vreten. De eend nam een duik uit de oven door de keuken over de vloer, die wilde wegvliegen. Het beest smaakte naar traan en was ook niet te pruimen.
Daar kon Tamara natuurlijk niets aan doen, verkeerd gevoerde eend. Was zelfs met sinaasappel in zijn mik niet op de juiste smaak te krijgen. Toen bleek dat onze gast in het comité zat dat de sterren uitdeelde voor de Guide de Michelin was de maat vol.
Wij hadden nog nooit zo slecht gegeten. Gelukkig was de wijn goed en de stemming opperbest.
Ik wens u allen een freilige Jomtov.
Chag sameach
cover: luxe soeka van het Aish HaTorah World Center, Jerusalem, foto: Israel21C
efraim prachtig verhaal jij ook chag sameach
Dank je Jack
Geweldig verhaal!!