Hamas heeft opnieuw bewezen geen zacht eitje te zijn. Deze fundamentalistische Islamitische organisatie heeft zich ontpopt als een geduchte, technisch vaardige militaire machine.
Gezien het strijdverloop ben ik er zeker van dat de verfijnde Israëlische militaire inlichtingendienst een goed beeld had van de bewapening, de ondergrondse schuilplaatsen van de terroristen, het zogeheten metro-tunnelsysteem, en de hoge motivatie van Hamas.
Hamas heeft bewezen over militaire hightech-techniek te beschikken om precisieraketten op Israël te kunnen afvuren. Ik kan zo wel doorgaan met het beschrijven van de militaire technische ontwikkeling van Hamas in de afgelopen jaren.
Daar gaat het me niet om. Ik zit met de vraag hoe en waarom Hamas zo’n gevaarlijke vijand van Israël heeft kunnen worden.
Hamas heeft echt geen raketten nodig en geen lang, ondergronds, in gewapend beton uitgevoerd tunnelsysteem, om de in 2006 op het Palestijns zelfbestuur door een staatsgreep veroverde macht te handhaven.
De Hamasterreur tegen de Palestijnse bevolking in Gaza garandeert de stabiliteit van het Hamasbewind. Er is geen schijn van kans dat het Palestijnse zelfbestuur in Ramallah via verkiezingen of met geweld de macht in Gaza weer van Hamas zou kunnen overnemen.
Ik opper twee tegengestelde hypothesen om het verschijnsel Hamas te verklaren.
Iran en Israel hebben belang bij een sterk Hamasbewind in Gaza. Iran heeft ongetwijfeld een rol gespeeld in de bewapening van Hamas. Hoe dat precies in zijn werk is gegaan, weet ik niet. Misschien hebben wapens Gaza bereikt via de kust van de Middellandse Zee voor Gaza, door de Israëlische zeeblokkade heen. Of via de Sinaïwoestijn, waar smokkelaars het Egyptische leger te slim af zijn.
Wat zit erachter? Iran bereidt zich voor op een oorlog tegen Israël. Dat leid ik af uit verklaringen van de ayatollahs dat ze Israël van de kaart zullen vegen. Grootspraak of niet, het prikkelt de Israëlische angstgevoelens. Iraanse strategen hebben twee sterke pionnen – Hamas en Hezbollah – naar voren geschoven om in geval van oorlog Israël op de knieën te krijgen. Iran heeft Hezbollah zwaar bewapend met raketten die heel Israël bestrijken en grote ladingen explosieven kunnen vervoeren. Evenals Hamas zit Hezbollah diep onder de grond in Zuid-Libanon.
Israël heeft de bewapening van Hamas en Hezbollah door Iran niet kunnen verhinderen. Wel kunnen verstoren, door zo nu en dan in Syrië voor Hezbollah bestemde wapentransporten naar Zuid-Libanon te bombarderen.
Dat is de eerste hypothese.
Dat een sterk Hamasbewind ook een Israëlisch belang dient, lijkt gezien het verloop van de oorlog een absurde gedachte. Toch is het dat niet.
Israël onder Netanjahoe zou er belang bij hebben om Gaza in handen van Hamas te houden om de stichting van een onafhankelijke Palestijnse staat te voorkomen. Verdeel en heers, verdeel tussen Hamas in Gaza en het Palestijnse zelfbestuur in Ramallah, om de stichting van een Palestijnse staat te voorkomen.
Haaretz citeerde 16 mei generaal Gershon Hacohen (naaste medewerker van Netanjahoe), die het volgende zei: “De waarheid moet worden gezegd. De strategie van Netanjahoe is de twee-statenoplossing te verhinderen. Om die reden is Hamas zijn naaste partner. Naar buiten toe is Hamas de vijand, maar eigenlijk is Hamas een bondgenoot.”
Op 12 maart 2019 heeft Netanjahoe volgens de Jerusalem Post het volgende gezegd: “Wie tegen de stichting van een Palestijnse staat is, moet vóór het sturen van geld (uit Qatar en de EU) naar Gaza zijn. Het in stand houden van de scheiding tussen de PA (Palestijns zelfbestuur in Ramallah) en Hamas in Gaza voorkomt de stichting van een Palestijnse staat.”
Volgens het Israëlische tv-station 13 zei de Egyptische president Hosni Moebarak dat “Netanjahoe geen twee-statenoplossing wil en er de voorkeur aan geeft om Gaza en de Westelijke oever van de Jordaan van elkaar te scheiden.”
Netanjahoe heeft volgens deze citaten en analyse oogluikend de versterking van Hamas toegestaan, misschien zelfs bevorderd.
In het Midden-Oosten zijn rechte lijnen vaak krom. Je moet achter de gordijnen kijken om het perspectief te ontwaren.
Hamas lijdt weliswaar enorme verliezen in mensenlevens en infrastructuur, maar is ook na deze oorlog een niet meer weg te denken belangrijke factor in het Israëlisch-Palestijns geschil.
Machiavelli zou trots zijn op zijn Israëlische ‘leerling’ Benjamin Netanjahoe, die in navolging van Machiavelli’s doctrine oorlog voert zonder strategische onderbouwing en zonder beredeneerde inschatting van mogelijke gevolgen, de zogeheten realpolitik.
ik kan wel even meegaan in deze hypothese, al zal bij N altijd zijn persoonlijk belang prevaleren: uit de gerechtelijke veroordeling uitsluiten.
Hoewel ik N. tot veel in staat acht om zijn doel te bereiken, heb ik moeite te geloven dat hij de bewapening van Hamas zou hebben bevorderd.