Herinneringen aan Rebecca Baruch als actieve Haboniemer

Ze straalde wijsheid uit

door Deborah Juliard

De cheder ochel (eetzaal) zat vol. Overal zaten chanichiem en madrichiem* klaar om gevoed te worden. Tafels vol met kinderen waarvan de een nog luidruchtiger was dan de ander. Toen ik om me heen keek, viel mijn oog op een specifieke tafel, waar slechts één persoon zat. Een schattig en vriendelijk meisje, zo op het eerste gezicht. Ze zat rustig om zich heen te kijken. Naast haar bevond zich een lege stoel en ik besloot daar plaats te nemen.

Na een paar woorden met haar te hebben gewisseld, leerde ik al snel dat een van haar grootste ergernissen het gebruik van het woord ‘disrespectvol’ (of erger nog ‘disrespectvolloos’) was. Al snel begreep ik dat dit schattige meisje verre van gewoon was. 

Rebecca, waarschijnlijk een jaar of 12, ontpopte zich als een ongelooflijk wijze, sterke, liefdevolle en bovenal grappige jongedame. Ze straalde wijsheid uit terwijl ze aandachtig luisterde, zelfs te midden van de rumoerige omgeving. Net wanneer je dacht dat ze volledig was afgedwaald, verraste ze met precies de juiste, scherpe opmerking. Rebecca kon aandachtig luisteren, zelfs als de wereld om haar heen chaotisch was. Ze kon de kern uit jouw verhaal halen en je respectvol (niet altijd even subtiel) terechtwijzen.

יהי זכרה ברוך

Moge haar herinnering voor altijd tot zegen zijn. 

*Chanichiem staat voor de jongere leden van Haboniem, en madrichiem voor de oudere leden / begeleiders. 

Rebecca bracht haar idealen in de praktijk

door Elias Poolman 

Wat een verlies nu Rebecca er niet meer is! Ze heeft heel veel indruk op me gemaakt in haar tijd op Haboniem. Als chaniecha deed ze altijd geweldig mee met de activiteiten. In discussies was ze super betrokken en als ze wat zei, had ze daar altijd goed over nagedacht. 

De ideale Haboniemer. Toen ze Rosj Chinoech (hoofd onderwijs) werd in het mazkiroet (het bestuur) maakte dat me superblij. Het is een essentiële rol in het mazkiroet, maar moeilijk om de juiste persoon voor te vinden. 

Rebecca was de perfecte persoon hiervoor en heeft de rol op een prachtige manier ingevuld. Haar energie en toewijding als madriech waren enorm. Je had bij Rebecca altijd maar aan twee woorden genoeg, ze wist altijd wat er moest gebeuren. In de jaren erna was ze vooral in Israël te vinden. Haar deelname aan een volledig Israëlisch mechina en daarna aan het leger vond ik heel bijzonder. Ze streefde echt haar idealen na en bracht ze in praktijk. Zo wil ik Rebecca het liefste herinneren. We kunnen haar het beste eren door onze dromen waar te maken en met passie te leven.

Deze zomer een dag in Sderot met een groep 15- en 16-jarigen

door Alicia Sajet

In JK 3 van Haboniem heb ik Rebecca leren kennen. Nu, inmiddels in JK 14, hebben we vele bijzondere momenten mogen delen met als hoogtepunt de Israëlreis op ons zestiende. Maar de meest recente en ook een van de meest bijzondere herinneringen die ik aan Rebecca heb, is dat zij deze zomer een dag met Boaz, mij en een groep 15 en 16-jarigen heeft doorgebracht in Sderot aan de grens met Gaza.
Daar deelde ze talloze wijsheden met ons. Ze is een inspirerend voorbeeld op het gebied van de idealen van Haboniem, waar nog vele jaren over gesproken zal worden.

Enthousiast maar ook kritisch. Grappig en eigenwijs, Rebecca Baruch ז״ל

door Asjer Waterman

Rebecca was one of a kind. Niet alleen omdat ze tijdens een vergadering van de Doar Tikwat –  het clubblaadje van Haboniem – bekende van aardbeienijs met peper te houden of de meest random feitjes over Harry Potter kon oplepelen. Maar bovenal vanwege haar uitzonderlijke verantwoordelijkheidsgevoel.

Haar besluit om bestuurslid te worden bij Haboniem tijdens haar eindexamenjaar was voor de meesten ongebruikelijk, maar niet voor Rebecca. Ook haar beslissing om naar Israël te verhuizen en daar een Hebreeuwstalig programma te gaan volgen lag niet voor de hand, Rebecca sprak immers geen Hebreeuws. Binnen de kortste keren sprak ze vrijwel accentloos Ivriet. De trots op haar gezicht toen ze mij haar teudat zehoet, de Israëlische ID-kaart liet zien vergeet ik nooit meer. Rebecca was het soort chaniecha waar elke madriech van droomt. Enthousiast maar ook kritisch. Grappig en eigenwijs. Ik ben Rebecca op meerdere momenten ontzettend dankbaar geweest, omdat ze de juiste wending wist te geven aan een gesprek of de groep een bepaalde richting op wist te krijgen. Haar grote verantwoordelijkheidsgevoel en kritische geest werkten inspirerend, niet alleen voor haar JK-genoten en chanichiem, ook voor haar madrichiem. 

הַרְבֵּה לָמַדְתִּי מֵרַבּוֹתַי, וּמֵחֲבֵירַי יוֹתֵר מֵרַבּוֹתַי, וּמִתַּלְמִידַי יוֹתֵר מִכּוּלָּן.

Veel heb ik geleerd van mijn madrichiem, en meer nog van mijn JK-genoten. Maar het meeste heb ik geleerd van mijn chanichiem.

Haboniem-Dror beHolland is een socialistisch-zionistische jeugdbeweging die onderdeel uitmaakt van een wereldjeugdbeweging met afdelingen in twaalf landen. Het Moadon (clubhuis) is te vinden in Amsterdam.

Hesped

Haar vader Robbert Baruch schreef in zijn hesped:

Rebecca Henriette Johanna Baruch was our first-born. She made us into parents, and our parents into grandparents. The generations weighed heavily. She knew she was a descendant of refugees, victims, fighters, and survivors.

From a very young age she knew which category she belonged to. The fighters.

(…)

Robbert Baruch vervolgt:

In her purse, she always carried the Ruach Tzahal and the Hatikva.

There are final words in a letter Rebecca wrote “in case something happened”: 

Let people know who I was.

Please talk and listen and sing and hear. 

והעיקר לא לפחד כלל

(And the main thing is to have no fear at all)

(zie hier de hele hesped – toespraak) 

Het lied van de Hoop, het Hatikwa, ter nagedachtenis aan Rebecca Henriette Johanna Baruch (03/02/1999 – 21/01/2024)

cover: Groepsbeeld uit Haboniem.nl en foto familie Baruch. Beeldcollage: Bloom