Afgelopen zondagochtend is een heldin gestorven, kapitein Rebecca Baruch, officier in het Israëlische leger.
Rebecca is de dochter van Robbert en Sacha Baruch grootgebracht in Den Haag. Direct na haar eindexamen (2017) is ze naar Israël gegaan om haar droom te verwezenlijken.
Eenmaal daar aangekomen ging ze gelijk Ivriet studeren, daarnaast leerde ze over het land en de geschiedenis. Haar doel was zo goed mogelijk beslagen ten ijs te komen als ze zou worden opgeroepen tot het leger.
Ik kende Rebecca amper, maar Robbert is een oude Ijar-vriend van ons. Toen ik hoorde dat ze ernstig ziek in het Sheba ziekenhuis was opgenomen, heb ik Robbert en zijn familie een aantal keren bezocht. Daarin vertelde Robbert honderd uit over de heldendaden van zijn dochter, veel had hij pas de afgelopen dagen gehoord van haar vrienden uit het leger.
Ik zou het graag delen, maar weet niet wat geheim is en wat niet, ze was officier in gevechtseenheid en had mannen en vrouwen onder zich.
Afgelopen jaar zwaaide ze af, maar toen de 7 oktober-oorlog uitbrak bedacht ze zich geen moment en meldde ze zich op haar basis in het zuiden, daarna door naar het noorden waar ze de eerste tijd verbleef.
In december mocht ze van het leger naar Zuid-Afrika waar ze leiding gaf aan het Haboniem machanee. Ze kwam niet lekker terug. Ze overleed uiteindelijk aan een bacterie in haar lichaam, deze loeisterke jonge vrouw.
Honderden jongeren op de lewaje
De Lewaje op Har Herzl was gegeven de omstandigheden prachtig, met hele mooie speeches zoals van Robbert Baruch zelf en Michael Hess, hoofd van Haboniem Dror beHolland.
Bij die lewaje waren er honderden jongeren en dat vond ik heel mooi, maar verder over nadenkend vond ik het intriest. Deze kinderen zitten normaal op een universiteit of doen iets anders, maar moeten nu weer het leger in.
Om hen heen sneuvelen collega’s en medestudenten, soldaten uit je eenheid. Deze bezoeken aan begraafplaatsen is voor hen de laatste maanden een terugkerend fenomeen, een meisje naast me zei dat dit haar achtste begrafenis is sinds 7 oktober.
Het is vreselijk dat deze generatie hun vrienden en kennissen moet begraven, die behoren uit te gaan in plaats van naar een lewaje te gaan.
Het was godzijdank vol en ik stond vrij achteraan. Toen ik na de begrafenis naar voren ging, zag ik de verse graven van de afgelopen weken: allemaal jonge mensen, een huiveringwekkend beeld.
Na afloop liep ik terug en zag een heleboel jongeren gein maken met elkaar en lachen. Mijn eerste gedachte was ‘dat is niet echt gepast’, maar eigenlijk is dit prima, het is hun manier om dit te verwerken. Ze stonden zij aan zij met de familie, maar ze hebben ook een uitlaatklep nodig, ze hebben genoeg te verwerken.
Rebecca is op een prachtige plek begraven op Har Herzl maar zoals Michael Hess zei: “Ze zou eigenlijk over vijftig jaar verderop bij Chaim Weizmann, Abba Eban en andere grote leiders van Israël begraven moeten worden, ze had het intellect en de capaciteiten.”
Een bijzondere jonge vrouw is niet meer.
cover illustratie Talma Joachimsthal, foto’s Rebecca: familie Baruch
Geef als eerste een reactie