In het Ivriet ontgaat me niets. Alsof ik in Israël ben, luister ik naar Reshet-Beth en kijk ik naar de tv-zender Kahn 11. Bovendien lees ik de Israëlische kranten en nog veel meer.
Weliswaar op een afstand, geeft dat me een beeld van de diepe morele crisis waarin Israël zich bevindt. Dat heeft niets te maken met de waarschijnlijke vorming van een anti-Netanjahoe regering.
De lezers weten waarschijnlijk al dat twee kopstukken van de rechtse partij Yamina, Naftali Bennett en Ayelet Shaked, besloten hebben in de boot van Yair Lapid te stappen, op weg naar een nieuwe regering, en Netanjahoe de rug hebben toegekeerd. Die weg is met politieke landmijnen bezaaid. Bleef het daar maar bij. Er liggen pistolen klaar om beiden wegens verraad van Benjamin Netanjahoe naar de andere wereld te helpen. Beide rechtse zionistische nationalisten hebben de hoogste graad van bescherming gekregen van de binnenlandse veiligheidsdienst. Na de moord op premier Jitschak Rabin in eenzelfde verhit politiek klimaat, neemt de veiligheidsdienst geen risico’s. Niet alleen Bennett en Shaked worden bedreigd, linkse politici ook.
Gewoontegetrouw stookt de in politieke doodsnood verkerende Netanjahoe het vuurtje op. Vanuit zijn visie is er een regering in de maak die Israël in groot gevaar brengt, Israël met de rug tegen de muur plaatst, niet weet te vechten tegen Iran, de soldaten in gevaar brengt, et cetera. Ik verzin het niet. Ik heb het hem horen en zien zeggen.
Hij laat alles uit de kast halen om de vorming van deze ‘linkse’ regering te voorkomen. Links? Ik kan u verzekeren dat het een rechtse regering wordt met kromme linkse benen.
Naftali Bennett, de leider van Yamina, wordt volgens het op papier uitgewerkte coalitieakkoord premier. Ja, de vroegere voorzitter van de Raad van Nederzettingen wordt in het rotatieakkoord met Lapid premier, met de zionistische nationalisten Gideon Sa’ar en Shaked ook in de eerste rangen van de regering. Ideologisch gezien horen ze thuis bij Netanjahoe. De persoonlijk afkeer van Netanjahoe drijft hen voorlopig echter in de armen van Yair Lapid.
Het politieke debat heeft zo’n dieptepunt bereikt dat ik vanmorgen, dinsdag, Reshet-Beth heb uitgezet. Nooit eerder gedaan, maar nu werd ik echt misselijk van het gebrek aan tolerantie, van de leugens, van de haat.
De pistolen liggen ergens klaar. Herhaalt de geschiedenis zich? God forbid.
Geef als eerste een reactie