Geen Suzanne vult mijn droom; zoals zo vaak word ik hem, mijn oom Esriël. Mijn wereld is nu de werkverschaffing in 1934. Met handen, scheppen en kruiwagens creëren we het Amsterdamse Bos. Het eerste en belangrijkste van de werkdag is een goeie schep en kruiwagen zien te krijgen. Het handvat niet te ruw, zeker niet gespleten en het blad niet te groot.Als je op het werk komt, staan de spaden netjes in een lange rij … [Lees verder]
‘Suzanne neemt je mee, to her place near the river. Je weet dat ze gek is, dat maakt haar veilig. Als je zegt dat je geen liefde te geven hebt, neemt ze je mee naar haar wereld. Laat je gaan, naar het vergeten, naar het prettig niets.’ Ik luister naar de bandrecorder, spoor naar mijn slaap. De verlichte wijzers, de treble en de ritmisch tikkende bas vertonen zich vaag in mijn half slapend brein. Leonard … [Lees verder]
Meester Cohen heeft me uiteindelijk best veel geleerd, of moet ik zeggen aangeleerd. Mijn wraakgevoelens werden een dagelijkse motivatie op school: ik zocht waar ik kon hinderen, dwarsliggen of anderszins obstructie plegen. Ik genoot stil als de klas uit de hand liep en de meester wanhopig probeerde orde te scheppen, waarbij hij nooit de kwaadaardige bron van de chaos doorhad. De kinderen die hier werden opgevangen, verschilden sterk van elkaar. Kinderen zoals ik, met een … [Lees verder]
Vanachter mijn bureau kijk ik de hele dag tegen de zwart-geel-rode vlaggen aan die boven de bouwplaats uitsteken. Het hoogste punt van de bouw van Kliniek-C3 is bereikt. Dit is de eerste van de nieuwe vleugels waarin ik over een maand of zes mijn intrek mag gaan nemen. Tenminste als ze me tegen die tijd uit mijn “gevangenis” loslaten. De laatste berichten zien er wat dat betreft goed uit. De VSSE schijnt een aantal arrestaties … [Lees verder]
Copyright © 2023 - De Vrijdagavond - Alle rechten voorbehouden | Logo-ontwerp: Françoise Nick