Ik ben een zionist!

Gedurende mijn hele leven staat Israël centraal. Vroeger gingen we ieder jaar met mijn ouders op vakantie naar Israël en het grootste deel van onze directe familie woonde er.

Ook na mijn huwelijk bleef die band bestaan, mede omdat mijn vrouw ook een grote familie heeft in Israël.

Toch heb ik nooit de behoefte gevoeld om zelf in Israël te wonen. Ik vond het zelfs aanmatigend om mezelf zionist te noemen, omdat ik altijd dacht dat een echte zionist iemand is die zich in het beloofde land wil vestigen.

Toen we enkele jaren geleden uiteindelijk de stap zetten om naar Israël te verhuizen, was dat eerlijk gezegd meer uit pragmatische overwegingen dan vanuit een diepgeworteld ideaal. Begrijp me goed: we vinden het hier geweldig, ondanks corona, de gebeurtenissen van 7 oktober en de daaropvolgende 12-daagse oorlog. Maar het was niet zo dat daarmee een langgekoesterde wens in vervulling ging.

Bij mijn ouders lag dat totaal anders. Zij droomden er altijd al van om de stap naar Israël te maken. Hun verhuizing twaalf jaar geleden kwam voort uit een veel idealistischer motief dan dat van ons. Daarom heb ik mezelf nooit een zionist genoemd – ik vond dat ik daar niet voor in aanmerking kwam.

Vergissing

Misschien was dat wel een vergissing, van mij én van veel andere Joden die buiten Israël wonen of woonden. We houden wel degelijk van Israël, maar hebben dat vaak niet expliciet genoeg uitgedragen. Terwijl Israël wél een integraal onderdeel van ons leven is – en in die zin zijn we allemaal zionisten.

Mijn grootmoeder zei altijd dat, als Israël niet meer zou bestaan, zij geen reden meer zou hebben om te leven. 7 oktober heeft ons opnieuw geleerd hoe essentieel Israël is voor ons bestaan, en dat we eigenlijk allemaal, in meer of mindere mate, denken zoals mijn grootmoeder.

Doordat we dat gevoel zo weinig hebben geuit, konden anderen met de term zionist aan de haal gaan. Voor veel mensen wereldwijd is ‘zionist’ inmiddels een excuus geworden om Joden te verketteren: “Ik ben geen antisemiet, ik ben antizionist,” zeggen ze dan.

De schrijver Abel Herzberg zei het veertig jaar geleden al: “Als je dat zegt, trap je me in mijn linkerbeen in plaats van mijn rechter.” Door dit frame kwam het zionisme steeds meer in een kwaad daglicht te staan en werd het synoniem gemaakt met alleen de settlers, terwijl zij het zionisme terecht als geuzennaam omarmden.

In de loop der jaren is dat beeld alleen maar negatiever geworden, waardoor zionisme vaak als iets slechts wordt afgeschilderd. Daarom is het ook dat domoren als Douwe Bob zionisme als iets kwaads zien.

Onlosmakelijk onderdeel van het jodendom

Na 7 oktober is dat beeld nog verder verslechterd. Maar ook wij dragen hier verantwoordelijkheid voor, omdat we veel meer moeten uitdragen dat we allemaal zionisten zijn – en dat we niet zonder Israël kunnen, of we er nu wonen of niet. Zionisme is een onlosmakelijk onderdeel van het jodendom; ieder beleeft het op zijn eigen manier.

Daarom kom ik tot inkeer: IK BEN EEN ZIONIST!

cover: Talma Joachimsthal