Tijdens een van onze bezoeken aan Jeruzalem zaten mijn vrouw Tamara en ik aan het ontbijt in het King David Hotel. Ik zat met mijn rug naar de ingang. Tamara zegt “weet je wie de zaal binnenkomt”? Nee ik heb geen ogen in mijn achterhoofd. “Het is Dr. Ruth”. Even later loopt een heel kleine vrouw langs onze tafel helemaal naar achteren. “Wil je haar bij ons aan tafel hebben”? vraag ik in mijn onschuld, … [Lees verder]
De Henri Polaklaan was mijn lievelingsstraat. Ik groeide op in, zoals men beweerde, de mooiste laan van de Amsterdamse Plantagebuurt. Wij woonden op nummer 42A, het eerste huis tegenover Artis. Het was een hoekpand op de tweede en derde verdieping naast de kerk: de Hersteld Apostolische gemeente. Als je voor het eerst in ons trappenhuis kwam, dacht je dat je de hemel inliep, zo steil was de trap naar onze woning op tweehoog. Ik had … [Lees verder]
Als oudste zoon van een overlevende van Auschwitz, nodigde ik in 1996 mijn ouders uit om met mij mee te gaan naar Auschwitz. Zij woonden toen al ongeveer tien jaar in Jeruzalem. We arriveerden gelijktijdig in Warschau, mijn ouders uit Tel Aviv, ik uit Amsterdam. We werden opgewacht door een chauffeur die ons de hele week rondreed. We begonnen onze reis in Warschau. Bij het Holocaust monument stopte een bus waaruit een vijftigtal Israelische jongeren stapten … [Lees verder]
Waargebeurd verhaal, namen en plaats zijn veranderd, alles is mij bekend Max was mijn goede vriend. Wij groeiden samen op, hij was weliswaar negen jaar ouder, maar daardoor heb ik veel van hem kunnen leren. Max ging trouwen, ze hadden een fantastisch huwelijk, ze kregen twee kinderen. Toen ik enige jaren later trouwde, bleven onze families goed bevriend. Enkele jaren geleden vertelde Max me over een gebeurtenis die hem was overkomen. Hij wilde niet dat … [Lees verder]
Copyright © 2023 - De Vrijdagavond - Alle rechten voorbehouden | Logo-ontwerp: Françoise Nick