In de vorige eeuw was er een Amerikaanse reclameslogan die luidde ‘De wereld behoort aan de jongeren.’
Deze slogan riep veel reacties op – sommige sympathiek en begripvol, andere boos en beledigd. Een succesvolle reclame is er een die reacties oproept, en deze reclame was zeer succesvol.
Bij mij thuis werd er geen Jiddisch gesproken, maar men hield ervan om scherpe uitdrukkingen uit deze taal te gebruiken. Een van mijn vaders favoriete uitdrukkingen was om onze oudere buren, die korte khaki broeken en geruite flanellen overhemden droegen, ‘alte kaker‘ te noemen. Hij noemde politici die hij niet als erg intelligent beschouwde minachtend ‘a groyse mantsh‘.
Vandaag de dag, in het eerste kwart van de 21ste eeuw, ben ik zelf even oud als die buren die we hadden toen we in de moshav woonden. Die buren die met een kleine kar en een vermoeid paard naar het centrum van het dorp reden. Die buren kwamen uit alle hoeken van de wereld naar Neder-Galilea, vechtend voor hun levensonderhoud met zwaar fysiek werk in de landbouw onder de hete zon.
Langs de dijk
Het leven voor mij in Nederland kan heel gemakkelijk en comfortabel zijn. Ik kan me zorgen maken over de volgende vakantie en of het zal regenen als ik langs de dijk ga fietsen. En hoewel ik nooit politiek betrokken ben geweest, merk ik dat ik me elke dag en vele uren per dag bezig houd met Israëlische en Joodse politieke zaken. Voornamelijk via sociale netwerken waar ik voortdurend mee verbonden ben, maar ook fysiek en daadwerkelijk.
Uit oprechte bezorgdheid over de moeilijke situatie in Israël waar ik het grootste deel van mijn leven heb gewoond, waar mijn familie en vrienden nu wonen, en uit een diep begrip van de nauwe band tussen wat daar gebeurt en onze situatie als Joden en mensen met een Israëlische achtergrond in Nederland en Europa, ben ik al anderhalf jaar betrokken bij demonstraties tegen de aantasting van de Israëlische democratie.
In Den Haag demonstreren we al anderhalf jaar om de twee weken en de laatste keer was de 41ste keer.
Demonstrante van 85
Tijdens onze demonstratie in Den Haag kijk ik om me heen en zie een groep mensen van mijn leeftijd, sommigen ouder. Een demonstrante is 85 jaar oud en ze is scherp en helder en een bron van inspiratie voor mij. Ook in andere protestgroepen in Amsterdam, Berlijn en Madrid zie ik voornamelijk mensen van onze leeftijd. En als ik kijk naar de leiders van het protest en de oppositieleiders in Israël – het zijn allemaal alte kakers.
In de Verenigde Staten was er onlangs een interessante en ook amusante ommekeer in de politiek. Trump heeft de gewoonte om de oudere Biden uit te lachen en spot bijnamen voor hem te bedenken. Namen die verband hielden met het feit dat hij oud was. En toen kondigde Biden aan dat hij niet doorging met de race. Zijn vicepresident Kamala Harris, die een jonkie van 60 jaar is, nam de leiding van de Democratische Partij in de presidentsrace over. Nu is Trump de oudste van de twee kandidaten – en de bijnamen en minachting die hij tegenover Biden gebruikte komen nu als een boemerang bij hem terug.
Wat ik al anderhalf jaar niet om me heen zie bij de demonstraties in Den Haag, zijn jonge mensen. Mijn dochter komt regelmatig – maar als ik niet de organisator van de demonstratie was, zou ze vast en zeker niet komen. En ik begrijp echt niet hoe mensen van 30-40 jaar niet dezelfde behoefte en drang voelen zoals ik die voel en zoals mijn collega-demonstranten zich voelen.
De straat op
Misschien behoort de wereld aan de jongeren als het om coca-cola en jeansmerken gaat. Maar het is zeker dat het vooral de jongeren zijn die de zwaarste prijs betalen tijdens een oorlog. Toch lijkt het erop dat de alte kakers nog steeds de straat op moeten gaan en demonstreren om te beïnvloeden welke groyse mantsh de politiek en de wereld zal leiden.
cover: Rode Grapefruits (uit Israël) foto Danny Reshef
Geef als eerste een reactie