Historische dagen
De stelling: ‘Nergens is Soekot zo mooi als in Jeruzalem’ klopt absoluut.
Vaak wordt mij gevraagd: “Waarom ben je niet over de chag bij je kinderen?” Mijn antwoord is altijd hetzelfde: “Ik heb geen alia gemaakt om tijdens Jom Tov in het buitenland te zijn.”
Soekot betekent muziek, dans en vreugde
In Israël is Soekot iets bijzonders. Het feest speelt zich grotendeels buiten af – in de soeka, maar ook in de stad. Iedere avond is er muziek, dans en vreugde. Overal zie je mensen samen eten, zingen en lachen. Het is een feest dat letterlijk de straat opgaat.
Maar dit jaar is het anders.
De dagen van Soekot staan in het teken van de mogelijke vrijlating van de gijzelaars. Twee jaar lang heeft het land dagelijks gebeden voor hun terugkeer.
En nu lijkt het eindelijk werkelijkheid te worden. Alleen al de gedachte dat zij hun families weer in de armen kunnen sluiten, bezorgt je koude rillingen.
En omdat in Israël alles zo intens wordt beleefd, voelt het alsof we allemaal familie zijn. Alsof we ze samen thuis ontvangen.
Is de deal juist?
Tegelijkertijd hoor je de vraag: “Doen we er wel goed aan om deze deal te sluiten?” Mijn antwoord is kort en bondig: ja.
Deze gijzelaars hebben een persoonlijke Shoa meegemaakt. Ze moeten zo snel mogelijk thuiskomen — punt. Ook het staakt-het-vuren dat hiermee gepaard gaat, is van groot belang.
Ik heb mannen ontmoet die meer dan vierhonderd dagen in dienst zijn geweest. Dat is niet goed – niet voor de soldaat, niet voor zijn gezin, en niet voor de economie.
Dus ja, deze eerste stap is een goede stap. Zelfs als daarvoor terroristen worden vrijgelaten. Het volk snakt naar rust, na twee zware jaren van angst, verlies en onzekerheid.
En daarna?
Zal dit leiden tot een vredesverdrag? Daar ben ik minder optimistisch over.
Hamas en hun aanhang zijn misschien militair verzwakt, maar hun ideologie kun je niet uitwissen. Hun doel blijft hetzelfde: een wereld zonder Joden.
De westerse droom van een tweestatenoplossing klinkt mooi, maar in het Midden-Oosten is dat helaas niet uitvoerbaar.
Hier gaat het niet om grenzen, maar om bestaan. De ene buur wil de andere vernietigen, en dus moet Israël zich voortdurend voorbereiden op een nieuwe 7 oktober.
Echte vrede – een vrede zoals men die in Europa kent – is een utopie. Maar dat betekent niet dat er geen hoop is.
Hoop in de regio
Er ligt een reële kans op regionale verdragen met landen als Saoedi-Arabië, Syrië, Libanon, en zelfs Indonesië. Vanuit die relaties kan vertrouwen groeien en voorspoed volgen.
En misschien, op de lange termijn, zal dat ook iets in beweging zetten bij de Palestijnse leiding.
Een allesomvattende vrede zie ik de komende jaren niet gebeuren. Maar nieuwe verdragen met Arabische en islamitische landen – dat wel. En dat is op zichzelf al iets groots.
Eén ding is zeker: we leven letterlijk en figuurlijk in historische tijden.
Soekot in Jeruzalem was altijd al bijzonder. Maar dit jaar – met de hoop op licht na zoveel duisternis – is het misschien wel mooier dan ooit.
Geef als eerste een reactie