Op de keper beschouwd lijkt de wereld van de grondlegger van het jodendom, aartsvader Awraham volledig in te storten.
Zijn geliefde vrouw en toeverlaat is niet meer. Een constante factor, altijd aan zijn zijde, heeft hij zijn leven aan Sara te danken. Letterlijk zelfs, door zich tot tweemaal toe als zijn zus voor te doen.
Verder lijkt Awraham alles tegen zich te hebben. Hij is met 137 al oud en op jaren gekomen. Zijn 37-jarige zoon wordt op het nippertje niet geofferd. Zijn geliefde Jitschak is ook nog ongetrouwd terwijl God hem meermalen heeft beloofd dat zijn nakomelingen ontelbaar zullen zijn zoals de sterren aan de hemel.
Ook is de Goddelijke belofte van het land Israël, nog niet ingewilligd. Hij bezit geen meter van het heilige land. Alle reden om er bij de pakken neer te zitten.
Heft in eigen handen
Toch besteedt de parsje slechts 5 Hebreeuwse woorden aan de rouw: Bereesjiet 23:2 “Awraham kwam om Sara te beklagen en te bewenen”
Vervolgens lezen we dat Awraham opstaat en meteen aan de slag gaat. Eerst een graf voor Sara aanschaffen voor een destijds exorbitant hoog bedrag van 400 zilverstukken – zodat over het eigendom in de toekomst geen twijfel kan bestaan. Na de begrafenis meteen aan de slag om zijn zoon te huwen.
Awraham wacht niet tot God zijn beloftes nakomt maar neemt zelf de eerste stappen door land in het heilige land aan te schaffen en de toekomst te waarborgen door Jitschak een gezin te helpen stichten.
De Tora laat hiermee zien hoe Awraham met rouwen en tegenslagen omgaat. Zelf eerst de toekomst bouwen, alvorens je om het verleden kunt rouwen. Hij laat er geen gras overgroeien:
God komt ons leven binnen als een roep vanuit de toekomst.
Het is vandaag (20 chesjwan) precies 4 jaar geleden dat de vermaarde rabbijn filosoof en schrijver Jonathan Sacks overleed. Hoe mooi legt hij dit verder uit dat wij ons moeten richten op de toekomst en onze roeping dienen te vervullen:
“God komt ons leven binnen als een roep vanuit de toekomst. Het is alsof we hem vanaf de verre horizon van de tijd naar ons horen wenken, ons aansporen een reis te maken en een taak op ons te nemen waarvoor we, op manieren die we niet volledig kunnen begrijpen, zijn geschapen. Dat is de betekenis van het woord roeping, letterlijk ‘een roeping’, een missie, een taak waartoe we opgeroepen zijn.
Wij zijn hier niet toevallig. We zijn hier omdat God dat wilde, en omdat er een taak is die we moeten vervullen. Ontdekken wat dat is, is niet eenvoudig en kost vaak vele jaren en valse starts. Maar voor ieder van ons is er iets waartoe God ons oproept: een toekomst die nog niet gemaakt is en die op ons wacht. Het is de toekomstgerichtheid die het jodendom als geloof definieert.”
Als we deze woorden ter harte nemen, verkrijgen we ook inzicht hoe we in het algemeen om moeten gaan met verdriet in het algemeen en het immense verdriet en trauma na de massamoorden van 7 oktober 2023 in Israël, in het bijzonder.
Bouw aan je toekomst!
We moeten ons niet laten leiden door woede, haat of wrok. Zoals rabbijn Sacks benadrukt, wees niet – hoe moeilijk ook – geobsedeerd met het verleden zoals de vrouw van Lot, niet in staat zijnde verder te gaan, vooruit te kijken. Kies de weg van Awraham van onze parsje. Pak je leven op, op positieve wijze, ga er wat van maken. Als dat niet in je omgeving lukt of kan, kies dan een andere omgeving waarin je jezelf kunt zijn, waarin je je Joodse toekomst kunt opbouwen. Zoals door naar Israël te emigreren. Maar hoe dan ook, laat je niet leiden door de negatieve omgeving, door tegenslagen, door je afkomst te verloochen.
Bouw eerst aan je eigen toekomst. Pas dan kun je rouwen om het verleden.
cover: collage Bloom
Geef als eerste een reactie