Het door de Amerikaanse president Donald Trump aan Israel en Hamas opgelegde akkoord is een van de belangrijkste gebeurtenissen in het Israelisch-Palestijns conflict.
Natuurlijk is de voor zondag of maandag verwachte vrijlating van twintig nog levende Israelische gegijzelden enkele dagen een alles overschaduwend hoogtepunt.
Een emotionele ontlading van angst in vreugdedansen op het gijzelaarsplein in Tel-Aviv en elders in Israël. Geen door Netanyahoe beloofde ‘totale overwinning’ op Hamas maar wel de opening naar ander hoopvoller Midden-Oosten.
Ja, er zitten gaten in het twintig punten tellende historische akkoord tussen Hamas en Israël. De vraagtekens in de media en uit de mond van politici zijn groter dan de uitroeptekens.
Deze wapenstilstand is toch een kantelpunt voor de positie van Israël in het Midden-Oosten. Waarom? Het is van ultiem belang dat de Soenni-Arabische wereld en zelfs Turkije en Indonesië voor het eerst voor Israël hebben gekozen. Deze landen hebben Hamas, een Palestijnse organisatie, die de vernietiging van Israël nastreeft, als heerser over Gaza aan de kant gezet.
Israel’s brute en vernietigende militaire overmacht ging gepaard aan de materiële en politieke Arabische belangen. Deze hebben gezamenlijk de zaadjes uitgezet voor een nieuw Midden-Oosten waarin een openlijke plaats is voor Israël in een uitbreiding van de – eveneens door Trump bewerkstelde – Abraham-akkoorden.
Nieuw perspectief
In deze, naar mijn idee, te verwachten ommezwaai is het Palestijnse vraagstuk in een nieuw perspectief komen te staan. Niet Hamas maar volgens het Trump-plan zal de Palestijnse autoriteit in Ramallah na reorganisatie een belangrijke rol gaan spelen in Gaza. Netanyahu heeft zich daarbij neer moeten leggen.
Dat betekent dat de invloed van de Palestijnse autoriteit toeneemt, ook op de westelijke oever van de Jordaan, Judea en Samaria.
Ik ga er vanuit dat Trumps veto over annexatie van dat gebied ook tot een aderlating van de nederzettingen-politiek zal leiden. Dat opent op de lange duur perspectieven voor een politieke oplossing van het Israëlisch-Palestijns geschil. In Gaza is dat zaadje uitgezet. Dat is de paradoxale uitkomst van de Israelische wraakoorlog tegen Hamas in Gaza.
Het plan van Trump, met steun van de voltallige Soeni-Arabische wereld, is een zwarte bladzijde voor het messiaans zionisme. De annexatie van Gaza is van de baan.
Vrede in 1973 en nu
De Egyptische president Anwar Sadat ontwapende in 1979 de angst van de Israëli’s voor vrede met Egypte. Hamas heeft om ideologische redenen geen leider die de vredesboodschap kan brengen. Trump heeft die rol op zich genomen en de Israëli’s vrede in het vooruitzicht gesteld.
In het Midden-Oosten is hoop goud en olie waard.
De oorlog heeft ondubbelzinnig de afhankelijkheid van Israël van de Verenigde Staten aangetoond. Netanyahu kan dat niet verbloemen. Ook niet dat Israëls internationale positie door de oorlog een flinke knauw heeft gekregen. Militaire macht zonder haalbaar politiek doel is het recept voor een dramatische teleurstelling.
Onstuimige vreugde
Netanyahu moet dat nu wel beseffen. Nu nog heerst in Israël onstuimige vreugde. De grote uitdagingen in de binnen- en buitenlandse politiek zullen zich snel aandienen, want het Trump-plan kijkt verder dan Gaza door een verrekijker naar Palestina.
cover: Breaking News, 9 oktober 2025, screenshot Bloom
A fine analysis with hope for the future. May this nightmare for all soon be over and one day be looked back upon as the beginning of a golden era of peace and cooperation. In Hebrew we say Cain ye’hi razon, may it be your will as Leonard Cohen sings.