De Israëlische geschiedenis wijst uit dat Israël nooit oorlogshandelingen beëindigt totdat een overeenkomst is bereikt.
Israël wil het laatste woord hebben om de indruk te vermijden dat het land een verliezer is. Dat geldt niet alleen voor Netanyahu, maar voor alle premiers die hem vooraf gingen. Ik vind het bizar en onbegrijpelijk dat Netanyahu deze politiek aanhoudt, terwijl er uitzicht is op vrijlating van alle gegijzelden en een bestand tussen Israël en Hamas.
Onder zware druk van de Amerikaanse president Donald Trump en de Soeni-Arabische landen heeft Hamas, onder voorwaarden, ingestemd met vrijlating van nog levende gegijzelden. De keiharde Israëlische vernietigingsoorlog tegen Hamas met tienduizenden Palestijnse burger doden en een landschap van vernietiging in Gaza maakte de weg vrij voor de interventie van Trump in de oorlog.
Perspectief op bestand
Het verhaal gaat in gezaghebbende internationale media dat de Amerikaan een einde aan de oorlog wil maken in de verwachting dat zijn ingreep hem op 11 oktober 11 uur met de Nobelprijs voor de Vrede zal belonen. Maybe. Ik denk dat Netanyahu’s mislukte raketaanval op Hamasleiders in Doha, de hoofdstad van Qatar, het moment is geweest waarop de Israël-Hamasoorlog in een bestandsperspectief is gekomen.
Qatar is een bondgenoot van de VS. Er ligt de grootste Amerikaanse militaire basis in het Midden-Oosten.
Raketaanval op Doha
Het is onbegrijpelijk dat Netanyahu niet heeft ingezien zichzelf met de raketaanval op Doha buiten spel te zetten. Erger nog. Het is nu duidelijk geworden dat de Israëlische premier zijn grote vriend in het Witte Huis niet waarschuwde over zijn voornemen Hamas-kopstukken in Doha te vermoorden.
De geschiedenis zal ongetwijfeld uitwijzen dat dit het keerpunt is geweest in Trumps vrijbrief aan Netanyahu om Hamas en Gaza te vernietigen.
De getergde, megalomane Trump dwong Netanyahu in het Witte Huis zelfs de Emir van Qatar zijn verontschuldigingen aan te bieden voor de aanval op Qatar, een soeverein Arabisch land. De geloofwaardigheid van Netanyahu als goede vriend van Trump kreeg een flinke opdonder. Als een terriër zit Trump de aangeslagen Netanyahu nu achterna.
Daardoor is de op 7 oktober door Hamas begonnen oorlog met een massaslachting van Israeli’s in het zuiden van Israël in een ander perspectief komen te staan. Netanyahu heeft niet meer de politieke kracht om een deal met Hamas te frustreren. De Israëlische publieke opinie staat dat met aanhoudende grote demonstraties voor vrijlating van de gegijzelden niet toe.
Internationale isolement
Ook Israëls groeiende zorgwekkende internationale isolement vergroot de druk op Netanyahu zijn hoop op een ‘totale overwinning’ op te geven. Dat in Rome, Madrid en Amsterdam honderdduizenden mensen demonstreren tegen Israëls onbewezen genocide in Gaza moet voor Netanyahu een signaal zijn dat er meer op het spel staat dan de oorlog tegen Hamas.
Hij kan en mag deze globale uitbarsting van afschuw van Israël, ook gevoed door opkomend antisemitisme, niet negeren. Trump neemt in zijn druk op Netanyahu dit internationale anti-Israël sentiment ongetwijfeld mee.
Op dit moment van schrijven – 6 oktober – worden de onderhandelingen over een breed bestand tussen Israël en Hamas in Sharm-el-Sheikh onder Amerikaanse supervisie hervat.
Verzwakte onderhandelingspositie
Netanyahu’s onderhandelingspositie is door de actieve interventie van Trump voor beëdiging van de oorlog verzwakt. Trump heeft niet de zijde van Hamas gekozen, maar legt zich er wel bij neer dat Israël enkele pijnlijke concessies aan Hamas moet doen. Want voor hem is de vrijlating van waarschijnlijk nog twintig levende gegijzelde Israeli’s de hoofdprijs voor een nominatie van de Nobel Vredesprijs.
Netanyahu zal dat voor eigen publiek anders uitleggen en beweren dat de twee jaar durende militaire campagne tegen Hamas de doorslag gaf de waarschijnlijk nog levende twintig gegijzelde Israeli’s het daglicht te laten zien.
Dat Israël Gaza niet mag annexeren en ook niet de westelijke oever van de Jordaan (Judea en Samaria) is voor het messiaanse zionisme een zwarte bladzijde in het zionistische epos.
Dat ‘dankzij’ Netanyahu’s onbezonnen reactie op de verschrikkelijke moordpartij van Hamas op 7 oktober.
Israël blunderde in 1973 en 2023
Israël blunderde in oktober 1973 toen het zich ook na waarschuwingen liet overvallen door Egypte en Syrië. Vijftig jaar later werden waarschuwingen van soldates in de uitkijkposten aan de grens met Gaza over verdachte militaire oefeningen van Hamas genegeerd.
In beide oorlogen heeft Israël een hoge prijs betaald voor hooghartige overmoed.
cover: Françoise Nick
Geef als eerste een reactie