In het eerste deel van deze beschouwing vertelt Chaya Brasz over haar vriendinnen uit de voormalige Sovjet-Unie met wie ze de aanslagen herdenkt in Argentinië dertig jaar geleden.
Kijkend naar de jaartallen verbaas ik me over mijn optimisme van toen.
De jaren negentig waren de jaren van onze grote demonstraties met Shalom Achshav, Vrede Nu, waarvoor we veelvuldig met gehuurde bussen naar Tel Aviv trokken.
Premier Yitzhak Rabin was nog niet vermoord, want dat gebeurde in 1995. Wegens een Palestijnse vlag op de terugweg tegen de achterruit van onze bus opgehangen, pakte de politie ons een keer op bij het binnenrijden van Jeruzalem. We verbleven met alle passagiers enkele uren in de Russian Compound tot de toenmalige voorzitter van Shalom Achshav, Tzeli Reshef, ons kwam ontzetten. Later waren die vlaggen niet meer verboden, ze werden onderdeel van het vredesproces en wapperden naast de Israëlische: het symbool voor de tweestatenoplossing.
Ik vond mijn plek vooral als volger van Yossi Beilin (de ‘poedel’ van Shimon Peres) in de Geneva Akkoorden. Tot op de dag van vandaag.
It’s Time for a Just Peace
Daardoor stond ik in het adressenbestand van de circa zestig Israëlische NGO’s die op 8-9 mei jl. bij elkaar kwamen in Jeruzalem om samen It’s Time for a Just Peace op te richten.
Kort daarna kregen we achttien miljoen euro van de EU. Ik ben een paar uur naar die bijeenkomst toegegaan en het was een vreemde gewaarwording, ik keek mijn ogen uit. Om me heen zag ik niet alleen enkele oude bekenden van vroeger, maar vooral honderden, prachtige, enthousiaste, jonge mensen met – tot mijn verbijstering – precies dezelfde verwachtingen als die wij destijds hadden.
Ik zie die verwachtingen nu als naïef. Ben ik oud geworden? Zeker wel!
Of hebben de eerste tien jaren van deze eeuw me ook wat wijzer gemaakt? Ja, heel zeker ook dat, want het was in dat decennium dat het had moeten gebeuren. Toen had de vrede moeten worden gesloten. Natuurlijk kunnen we eindeloos onszelf verwijten blijven maken, maar er is iets uit die periode dat voor mij rechtop is blijven staan en dat wil ik graag kwijt.
Gruwelijke tijd
In mijn analyse van nu waren het immers de Palestijnen die tot drie keer toe wegliepen op het moment dat de vrede aanstonds leek. De eerste keer was in 2000 toen Ehud Barak (Arbeiderspartij) premier was en Bill Clinton president van de USA. Yasser Arafat vertegenwoordigde toen nog de Palestijnen en hij liep na alle voltooide onderhandelingen weg om een intifada te beginnen.
Ik herinner me die gruwelijke tijd als Jeruzalemmer, waar we leefden van de ene naar de andere aanslag op onschuldige burgers, we kennen allemaal wel iemand. In 2008 deelde Ehud Olmert (Likoed) als premier opnieuw een met de Palestijnen onderhandeld en vergaand voorstel met de Palestijnse premier Abu Mazen. Zonder resultaat.
Tussen die twee data in zit ook nog de volledige terugtrekking uit Gaza in 2005. De Gazastrook had een blauwdruk kunnen worden voor een Palestijnse staat, maar juist de Amerikanen (vooral de toenmalige Secretary of State Condoleezza Rice) stonden er op om de terreurorganisatie Hamas mee te laten doen met de verkiezingen – tegen de wil van Israël en ook tegen de wil van de Palestijnse Autoriteit.
Vandaag weten we allemaal hoe dramatisch en frustrerend dat is afgelopen.
Mij – en vele andere oude Peacenics – is in dat eerste decennium van deze eeuw ook het centrale punt van het conflict duidelijk geworden. Toenmalige en huidige Palestijnse leiders accepteren immers geen enkele Palestijnse staat zolang dat de erkenning van de Joodse staat naast de hunne en het einde van het Palestijnse vluchtelingenprobleem betekent.
De delegitimatie van de Joodse staat is dan ook centraal komen te staan. Israël is de schuld van alles en zonder het verdwijnen van de staat Israël is er binnen deze manier van denken geen oplossing.
Summum van betutteling
Nu westerse regeringen in plaats van de Palestijnen zelf de Palestijnse staat gaan uitroepen, hebben we bovendien het summum van betutteling bereikt.
Palestijnen kunnen echt wel zelf hun staat oprichten, naast Israël en niet in plaats daarvan, waarna ze ook op hun verantwoordelijkheid daarvoor als staat kunnen worden aangesproken.
Een einddatum, waarbinnen de haalbaarheid moet worden bewezen, is bij dit alles zeer gewenst. Er zijn Palestijnen die er ook zo over denken. We willen allen van het conflict tot opbouwende samenwerking overgaan. Ondanks alle verschrikkingen blijf ik de Geneva akkoorden aanhangen en de tweestatenoplossing.
Lees ook deel 1: Aanslagen herdenken in Gan Eli
27 december, 2022 conferentie van Peace Now en Haaretz over: ‘Als de bezetting Israël bezet.’ Bron: Peace Now
cover: weg naar Jeruzalem, beeldproductie Bloom
Geef als eerste een reactie