Om kwart voor zes dinsdagochtend sprong ik uit mijn bed in de hoop op mijn computer te kunnen lezen dat Israël en Hamas na eindeloos touwtrekken besloten hadden een bestand te sluiten.
Ik kreeg een klap in mijn gezicht toen ik Haaretz opende. Geen bestand, geen hoop, maar wel de foto’s van vijf door Hamas in Gaza gedode soldaten en veertien gewonden. Dit dodental staat niet in verhouding tot de tienduizenden Palestijnse vrouwen, kinderen en Hamas-strijders die in de Israëlisch-Hamasoorlog sedert 7 oktober 2023 het leven verloren.
Het aantal gesneuvelde Israelische soldaten nadert inmiddels de duizend. Hoe deze oorlog ook eindigt, zij laat diep traumatische sporen na in zowel de Israelische als Palestijnse samenleving.
Het bericht over de gesneuvelde soldaten in Gaza, nabij Khan Yunis, bereikte premier Netanyahu in Washington enkele uren voordat hij president Trump tijdens een lunch verraste met een brief waarin hij de Amerikaan aanbeval voor het krijgen van de Nobelprijs voor de Vrede.
Slijmen bij Trump
In het slijmen bij Trump doet Netanyahu niet onder voor Rutte die in Den Haag Trump ‘daddy’ noemde. Netanyahu prees de Amerikaan niet alleen voor zijn steun aan Israël, maar omschreef hem ook als een voorvechter van de westerse beschaving.
Goed om te weten. De aanbeveling voor de Nobelprijs is voorbarig, want op dit moment is er nog geen zicht op een bestand, laat staan op het einde van de oorlog in Gaza. Of weet Netanyahu meer?
In Doha, de hoofdstad van Qatar wordt via Amerikaanse bemiddeling nog hard gewerkt om Israël en Hamas op een lijn te brengen. Misschien een bestand van zestig dagen, vrijlating van door Hamas op 7 oktober gegijzelde levende en dode Israeli’s, humanitaire hulp etc.
Verjaging
Waarom blijft een doorbraak uit? Netanyahu houdt vast aan de ‘totale overwinning’, terwijl Hamas weigert zich te laten overwinnen en hoe bizar ook de controle over Gaza op te geven. Hoge Israëlische militairen, ook vanmorgen nog, zeggen dat de militaire structuur van Hamas bijna is vernietigd, maar dat uit deze nederlaag een dodelijke Hamas guerrilla is opgestaan. Hamasstrijders onder de grond of erboven in de puinhopen die het Israëlische leger soms met dodelijk succes belagen en weer verdwijnen alsof ze er nooit zijn geweest.
Wegens ideologische tegenstellingen tussen de politiek en het leger is er geen uitzicht op het einde van de oorlog. Het leger wil de oorlog beëindigen en heeft geen trek in militair bestuur over Gaza. Netanyahu en zijn extreemste ministers hebben het idee niet opgegeven de meer dan twee miljoen Palestijnen uit Gaza al dan niet op vrijwillige wijze uit Gaza te verdrijven.
Dat idee kwam tijdens de lunch met Trump weer even boven water. ‘Wel vrijwillig’ zei Netanyahu. Hoe dan? En waarheen? Staat dit idee niet haaks op Netanyahu’s innige verlangen om te normaliseren met een aantal Arabische Soennitische landen?
Het zou een wonder zijn indien de Amerikaanse diplomatie die verschillende belangen kan bundelen in een ‘nieuw vreedzaam en voorspoedig Midden-Oosten.’
Deze vredesvisie van Netanyahu die wordt gedeeld door de aspirant Nobelprijswinnaar Trump zit nog vast in het zand van Gaza.
En Iran dan? Toch even slikken voor Netanyahu want Trump wil met Teheran onderhandelen over een nieuw nucleair verdrag dat de Ayatollahs ver moet houden van DE bom. Misschien is dit wel het belangrijkste onderwerp tijdens het nog durende bezoek van Netanyahu aan het Witte Huis.
‘Oké’, moet Netanyahu gedacht hebben, maar vergeet in hemelsnaam niet Iran ook te verplichten geen ballistische raketten te produceren. Want dat wapen heeft op verschillende strategische plekken – militaire vliegvelden, een olie-installatie, hoofdkwartieren et cetera – in de twaalfdaagse oorlog veel pijn gedaan. Het is ingewikkeld om Gaza en Iran in een diplomatiek korset te persen.
Israëlische vredesdoctrine
Maar één ding moet voor Netanyahu duidelijk zijn: Israël moet de vrijheid behouden met zijn formidabele luchtmacht en Mossad, wat de regelingen ook worden, zich agressief, dus preventief, te kunnen verdedigen tegen Iran, Hamas en Hezbollah. Dat is de Israëlische vredesdoctrine.
cover: Françoise Nick
Salomon Bouman: Heb je dit artikel gelezen?>https://zlj13051967.wordpress.com/2025/07/21/het-israelisch-palestijnsearabisch-conflict-de-bron-van-deze-ellende-is-de-islam/
Ik schaam me voor mijn land, hier word ik zo droevig van. Op 28 februari 1967 kwam ik op Aliah. Toen was ik, jong, idealistisch maar blijkbaar naïef. Veel later realiseerde ik me dat in werkelijkheid de ‘ellende’ al kort na de zesdaagse oorlog begon. De eerste tekenen waren de destijds illegale nederzettingen. Ik maak me zorgen over de toekomst mijn kleinkinderen. Toch ben ik blij dat ik in Israël woon, hier kan ik gewoon met mijn kettinkje met zichtbare Magen David de straat op.