‘Ik dacht dat ik dood ging. De raketten vielen niet ver van me. ‘Verschrikkelijk harde knallen.’
Terwijl het alarm over Tel Aviv gierde hoorde ze via de radio het bevel onmiddellijk uit de auto te gaan en met de handen op het hoofd in een soort greppel langs de hoofdweg te gaan liggen.
Toen er even een korte stilte was, reed Irith naar huis en rende naar de openbare schuilkelder. Net op tijd want een inkomende raket werd in de buurt van de schuilplaats door afweergeschut neergehaald. ‘Ik leef nog’, verzuchtte ze.
Gelijke verhalen zou je kunnen opschrijven over de lotgevallen van de inwoners van Noord-Israël die onder de raketsalvo’s van Hezbollah naar de schuilkelder rennen. En dat is ook het lot van de Libanese burgerbevolking dat door aanhoudende aanvallen van de Israelische luchtmacht op doelen van Hezbollah voor hun leven bidden en rennen.
Israelische oorlogsstrategie
Toen Yahya Sinjar op 7 oktober de grote verrassingsaanval van Hamas op het zuiden van Israël lanceerde, veronderstelde hij dat Hezbollah en Iran voor de Palestijnse zaak een regionale oorlog zouden lanceren. Iran haakte af, maar Hezbollah begon op 8 oktober een raketoffensief tegen het noorden van Israël.
Dat is het slaghoedje dat nu wel tot een regionale oorlog heeft geleid, dat te laat is om Hamas van de militaire ondergang te redden, maar wel Iran, de VS, Jordanië en andere Soennitische landen (red. zoals Saoedi-Arabië, de VAE en de buurlanden van Israël) in het Midden-Oosten in de oorlog heeft gezogen.
Er ontvouwt zich, zo lijkt het, een gewiekste Israelische oorlogsstrategie om Iran uit de tent te lokken.
Op 7 oktober koos Teheran voor neutraliteit. Ervan uitgaand dat Hezbollah – een bewezen tegen Israël vechtende proxy (red. bondgenoot) van Iran – doorgaat met aanvallen en moorden wat door premier Benjamin Netanyahu kan worden aangegrepen om Iran in de oorlog te lokken.
Yahya Sinwar (leider Hamas) droomde van een regionale oorlog. Netanyahu ook, met de VS en andere westerse mogendheden als bondgenoten van Israël.
In de VN en ook daarbuiten heeft Netanyahu tegen de achtergrond van het Libanese drama Iran als de grote satan ontmaskerd.
Waarom? Netanyahu (en hij niet alleen in de top van de Israelische politiek en leger) is geobsedeerd door de potentiële Iraanse atoombom. En, zo denkt de Israelische leider, is nu het moment om toe te slaan. Voor de tweede maal dit jaar heeft Iran immers een raketregen op Israël losgelaten.
Luchtverdediging
Nu zijn zelfs de supersonische raketten die binnen 12 minuten Israël bereiken door de Israelische afweerraketten – de Hetz-raket (red.afweerraket uit het Iron Dome systeem) – onderschept in nauwe samenspel met de VS. En weer ontstond, evenals in april toen Iran Israël ook aanviel, een regionale coalitie met de VS en Israël als hoofdrolspelers tegen Iran.
Ook de Jordaanse luchtafweer haalde raketten uit Iran neer die het Jordaanse luchtruim schonden. Amerikaanse radars in vrijwel alle Soenni-landen traceerden de afgeschoten raketten op weg naar Israël.
De oorlogshandelingen tot nu toe tonen aan dat zich een nieuwe realiteit in het Midden-Oosten aftekent van een strategisch verbond van Israël met de Soenni-Arabische landen onder Amerikaans patronage.
Het zou verstandig zijn dat daarin ruimte komt voor Palestijnse zelfbeschikking. Maar ja….
Krijgt Netanyahu van president Biden een vrijbrief om zijn ambitie te verwezenlijken om Irans nucleaire ambitie te castreren?
Israël gaat het nieuwe Joodse jaar in met het vooruitzicht van een langdurige oorlog op verschillende fronten.
Sjana tova
Geef als eerste een reactie