Het is een duivels dilemma om een deal te sluiten met de duivel. De eerste gevangenen komen de komende 48 uur vrij, ik heb besloten daar geen mening over te hebben behalve dat ik enorm blij ben als de eerste vijftig vrijkomen.
Zo’n vrijlating gaat in verschillende stappen: het Rode Kruis vangt ze (daar heb je ze eindelijk) ergens in Gaza op. Dan worden ze over de grens overgedragen aan het Israëlische leger. Van daaruit worden ze naar een speciaal legerziekenhuis gebracht op een geheime locatie in Israël.
Ze worden van top tot teen gecontroleerd naar hun fysieke en mentale gezondheid, er wordt ook gekeken of ze sterk genoeg zijn om ge-debriefd te worden. Pas daarna worden ze naar hun familie gebracht. Voorop staat hun gezondheid.
Het leger heeft vijf van dit soort ziekenhuizen, niemand weet waar ze zijn, zelfs het personeel dat daar werkt weet het niet. Voor hun 24-uurs shift worden zij van huis opgehaald en weer thuisgebracht.
Deze vijf ziekenhuizen zijn alleen maar operatief in tijden van oorlog, maar het is state of the art. Gewonden die vanwege hun militaire status niet in een algemeen ziekenhuis mogen liggen, worden daar verzorgd.
Israël probeert er alles aan te doen om het trauma te verzachten, wat niet altijd lukt. Maar de standaard is hoog.
Standaard staat een ambulance klaar
Een voorbeeld daarvan: toen een oma het ondraaglijke nieuws hoorde dat haar kleinzoon was gesneuveld, waren behalve haar kinderen er ook mensen van het leger aanwezig.
Na een tijdje vroeg de dochter aan haar moeder “hoe voel je je”? Ze antwoordde: “Hoe zal ik me voelen.”
Ik bedoel, zei de dochter: “Fysiek, heb je last van je hart?” Waar ze op liet volgen: “Het leger heeft standaard om de hoek een ambulance klaar staan als je je niet goed voelt.”
Ondanks het vreselijke bericht voelde ze zich fysiek goed, maar dit zijn wel kippenvel momentjes. Er wordt meegedacht en op je gelet, niet alleen op de soldaten, maar de hele familie.
coverontwerp: Talma Joachimsthal
Geef als eerste een reactie