Sinds een paar dagen ben ik terug uit Amsterdam. Voor het eerst in mijn leven liep ik daar zonder keppel, maar met een pet. Ik voelde me niet meer prettig om zichtbaar als jood rond te lopen. Dat terzijde.
In Nederland hoorde ik de commotie rond professor Amit Frenkel, hoofd intensive care van het Soroka Ziekenhuis in Israël. Hem werd de toegang geweigerd, enkel omdat hij uit Israël komt. Dat raakte me diep.
Het bracht me terug naar twintig jaar geleden, toen we met Gilat in het AMC waren. Ik heb er eerder over geschreven: er lag een meisje met een ernstige huidaandoening waar niemand mee wilde spelen. Gilat, nog een kind, maakte er toch werk van en werd haar vriendinnetje.
Later bleek dat het een Palestijns meisje was. Toen iemand dat tegen Gilat zei, keek ze verbaasd: “Nou en? Ze is mijn vriendinnetje.”
Dat is ook wat wij in Israël telkens opnieuw zien: joodse en Palestijnse kinderen die tijdens onze Gilat-shows samen spelen, zingen en dansen. In het ziekenhuis hoort iedereen veilig te zijn. Daar is geen plek voor politieke uitspraken of symboliek. Zo wordt dat ook in Israël ervaren – hoe pijnlijk de werkelijkheid ook is.
Het maakte hem niet uit of iemand Israëlisch, Palestijns of zelfs terrorist was.
Dr. Amit Frenkel liet dat op 7 oktober zien: hij en zijn staf hielp, tegen beter weten in, zoveel mogelijk patiënten. Het maakte hem niet uit of iemand Israëlisch, Palestijns of zelfs terrorist was. Voor hem telde slechts de medische noodzaak.
De Nederlandse ziekenhuizen zeggen officieel hetzelfde: geen politiek binnen de muren. Maar de werkelijkheid is anders. Stille acties, kettingreacties, protesten – allemaal binnen de ziekenhuizen. Het contrast kan haast niet groter zijn.
Wij stoppen niet
Voor mij voelt dit extra pijnlijk. Wij zijn nog steeds betrokken bij Nederlandse ziekenhuizen. Elk jaar organiseren we met de Stichting Gilat meer dan 150 voorstellingen voor zieke kinderen in Nederland. Ik had allang kunnen zeggen: ik stop ermee, ik woon hier niet meer. Maar die gedachte is nog nooit bij me opgekomen.
Het blijft een krachtmeting om elk jaar voldoende fondsen bijeen te brengen. En dan zie je tegelijkertijd hoe Nederlandse ziekenhuizen wegkijken en zich niet durven uit te spreken. Binnen mijn familie werd altijd gezegd: de meeste slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog vielen omdat onze medeburgers wegkeken.
En nu zie ik met pijn hoe ook Nederlandse ziekenhuizen weer wegkijken.
cover: uit Gecancelde trauma-arts Amit Frenkel: ‘Accepteer het onacceptabele’ van Nijmans Niewsbriefje
Geef als eerste een reactie