‘Suzanne neemt je mee, to her place near the river. Je weet dat ze gek is, dat maakt haar veilig. Als je zegt dat je geen liefde te geven hebt, neemt ze je mee naar haar wereld. Laat je gaan, naar het vergeten, naar het prettig niets.’
Ik luister naar de bandrecorder, spoor naar mijn slaap. De verlichte wijzers, de treble en de ritmisch tikkende bas vertonen zich vaag in mijn half slapend brein. Leonard Cohen geeft me rust. Ik hoop dat mijn brein in fase komt met de dromerigheid van de muziek en zich eraan overgeeft. Mijn hand in die van haar, samen bij de rivier, zij en ik glijden door mijn droom. Halleluja als dat lukt.
Ik vond haar in het met plastic gesloten stapeltje Hustlers. Zij stond op de bovenste, het covermodel van het stapeltje seksbladen. Hoe kwam ze daar, zo vervreemd uit haar wereld op het strand onder de palmbomen? Nu lag ze hier, op het fietspad net buiten Amsterdam. Belachelijk recht gepresenteerd in het midden van het fietspad, als een surpriseparty voor mijn zeventiende verjaardag, een paar weken geleden.
Elke dag fietste ik daar, terug van de middelbare landbouwschool door de polder naar huis. Hoeveel hadden haar vandaag gezien en genegeerd of alleen maar snel gekeken? Haar blik ving mij als een activiteit; vanaf het asfalt keek ze me aan, zocht ze mij, vond mij. Haar in plastic gehuld lijf, zo glanzend, zo glossy, haar huid exotisch Indischbruin.
Ik fietste langs het stapeltje, keek en ging door, maar mijn gedachten bleven bij haar. Ik zou moeten stoppen, haar van het asfalt afhalen. Ik twijfelde, schaamde me, het idee haar op te rapen. Mijn bonkend hart keerde me naar haar toe. Was het een leesmap die abonnementhouders met elkaar wisselden? Wie had hem in zijn handen gehad en…?
Het was een stapel van zeven bladen. Ze leken nieuw, glossy, groot formaat. Ze was perfect, zo mooi. Haar ogen trokken me, gek genoeg, het meest. Zwart, niet helemaal open. Een blik die ik niet kende, maar heel goed begreep. Impertinent ging mijn blik over haar lijf. Ik schaamde me, alsof ze het doorhad, en schokte mezelf in mijn opwinding.
Suzanne was haar naam, net als in het nummer van Leonard Cohen. De tijd smolt weg terwijl mijn vinger haar vormen volgde, een kopie in mijn hoofd creërend die altijd bij me zou blijven, voor altijd binnen bereik.
Ik schrok. Hoelang stond ik daar al, zo met mijn vinger op het pornomodel? Ik voelde de afkeuring en schaamte. Als iemand me zou zien. Wat ik van straat geraapt had. Wat ik deed. Als ze zouden zien wie ik was.
Op de middelbare landbouwschool was ik een vreemde. Ik vond geen aansluiting bij de andere jeugd wiens droom het was om op een dag de boerderij van hun ouders over te nemen. Hun afwijzende blik zocht ik met plezier.
‘Naar de kapper geweest, Mendel?’ lachte ze me uit over mijn punklook.
Mijn CPN-speldje op mijn leren jas deed ze zeer.
‘Lul, weet je wel dat die communisten tegen privébezit zijn?’
‘Zeker wel, eikel. Met een beetje mazzel zijn jullie straks gewoon werknemer op je eigen boerderij. En tegen een normaal salaris.’
Zij zouden later de boerderij overnemen, hun passie uitvoeren. Wat nam ik over van mijn ouders? In ieder geval geen boerderij. Als zij na school thuiskwamen, gingen ze aan het werk met hun pa. Melken, mesten, ploegen. Ik dronk een kopje thee met Mame en speelde een potje dammen. Zij studeerden hard op hun huiswerk: ploegpatronen, op welke wijze je een bunder grond zo economisch mogelijk kunt ploegen. Niet dubbelen of de grond weer aanrijden.
Ik las. Kilometers over oorlog, sciencefiction, literatuur. Zij feesten en dronken op boerenkermissen, pochten over hun prestaties, hun vrienden, vriendinnen. Ik was de laatste in het nest, gevoerd, verzorgd, met een boos open bekje.
In slaap vallen is altijd moeizaam voor me geweest, maar de laatste tijd was het echt een probleem geworden.
Met Leonard aan gaat dat beter. Met zijn muziek probeer ik de droom over Suzanne te vinden. Zij heeft de hoofdrol in mijn leven dat zich afspeelt in de boeken waarin ik droom.
Een goed uur duurt de spoel op mijn bandrecorder, tot het flap flap flap op het einde me uit bed zal dwingen. Waarna ik opnieuw de slaap moet proberen te vinden.
Klik hier voor de vorige aflevering van het feuilleton
cover illustratie Françoise Nick
Geef als eerste een reactie