De virusbeperkingen koud achter ons en een oorlog breekt uit..
De vreselijke beelden blijven in mijn systeem zitten. Wat bezielt de ene mens het leven van een ander te mogen nemen. Ieder leven doet ertoe. Je zou zeggen dat we aan het oplossen van de klimaatcrisis wel genoeg hebben als mensheid.
In de wetenschap dat muziek en natuur altijd troost bieden, ga ik naar buiten voor een zondagse wandeling. Ik besluit naar het Amsterdamse bos te lopen maar moet daarvoor door het enigszins saaie Buitenveldert. Voor mij wordt die saaiheid aardig gecompenseerd door de vaak fraaie luchten en de donkere takken die daar veelal zo decoratief tegen afsteken.
Lopend verplaatst mijn blik zich onwillekeurig van de bomen en de parelmoeren luchten naar een metalen kastje dat tegen een huis aangeklemd staat. Een aanblik die mij met verbazing treft, zozeer als het tafereel aansluit bij de actualiteit.
Een tot de laatste druppel opgedronken fles wodka, de Russische drank bij uitstek. De dop lag er nog naast, door een zich wanhopig schuldig voelende Rus?
Schuldig want … lives matter…
Van het half afgescheurde plakplaatje van een luchtvaartmaatschappij, was daar ook de andere crisis die ons bedreigd, die van het klimaat. Bijna begrijpelijk in relatie tot het statement dat levens ertoe doen.
Mijn goede vriendin, al lang niet meer onder ons, hoor ik van boven herhalen waar ze het vaak over had ‘een tijdsbeeld…’
Ik loop verder en laaf mij weer aan de troost van de natuur.
foto’s Mila Wessel
Ik lees dit prachtige gevoelige epistel bij het aanvangen der nacht.
Een bij uitstek zeer geschikt moment waarbij het verstand zich aan het neutraliseren is en aan het voorbereiden is voor de nacht. De intentie van de overdracht der tekst wordt voor mij dan intensiever. Het zijn zorgvuldig uitgekozen bewoordingen. Wat de schrijfster heeft uitgedragen, treft mij diep in mijn vezels.
Een bijzonder, mooi gevormd mens heeft haar gevoel op ‘papier’ gezet.
Dank u wel.
Lezer Leo van Elden