Israël gedraagt zich als een opgerolde egel 

Hij rolt zichzelf op, steekt zijn stekels uit, sluit zich af van de wereld en voelt zich veilig. 

Deze metafoor wordt of is al Israëls werkelijkheid aan het begin van het grote militaire offensief tegen Hamas in de stad Gaza.

Als Netanyahu  had geluisterd naar stafchef generaal Zamir en vele andere kopstukken uit de Mossad, zou hij zich niet in dit heilloze avontuur hebben gestort. Maar waarom zou hij naar waarschuwende stemmen luisteren?  

Op de dag van een Arabisch-islamitische top in Qatar – in reactie op de mislukte Israëlische aanval op Hamas-leiders in de hoofdstad Doha – kwam de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marcia Rubio naar de Klaagmuur in Jeruzalem.

Van hem, uit naam van de onberekenbare Trump, kreeg Netanyahu het groene licht de vernietiging van Hamas in Gaza af te maken. ‘Hamas zijn beesten,’ zei Rubio met een variant op Netanyahu’s eerdere beschrijving van Hamas als ‘monsters.’

Een immense puinhoop van historische proporties. 

Dan weet je het wel. De beer is los. Met de beoogde vernietiging van Hamas wordt ook alles wat rechtop staat platgebombardeerd. Een immense puinhoop van historische proporties. Ik weet niet of alle 1,5 miljoen Gazanen de miserabele stad op miraculeuze wijze hebben kunnen verlaten. Waarheen? 

Naar, zoals Israël beweert, een kleine humanitaire veiligheidszone in het aan de zee grenzende zuidelijke deel van Gaza? Klinkt veilig, maar dat is het zonder essentiële voorzieningen niet. Heeft Netanyahu nagedacht over het lot van twee miljoen ontheemde en opgejaagde Palestijnen? 

Ja, dat heeft hij. Hij heeft het idee nog niet opgegeven dat die mensenmassa een veilig heenkomen kan zoeken in de aan Gaza grenzende Sinaï-woestijn. 

Grens met Egypte zit potdicht. 

Ik hoorde de Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi in het Arabisch zeggen dat zijn land de grenzen potdicht zal houden voor massa’s Palestijnse vluchtelingen. 

Gasdeal met Egypte

Heeft Netanyahu een drukmiddel om Egypte te dwingen de grens wel te openen? Ja. Enkele maanden geleden sloten Egypte en Israël een prachtige gasdeal ter waarde van 35 miljard dollar. Gedurende tien jaar zou Israël gas uit het grote gasveld Leviathan voor de Israëlische kust aan Egypte leveren. 

Netanyahu heeft die deal opgezegd in reactie op het Egyptische besluit tanks niet ver van de grens met Israël te stationeren. Volgens Netanyahu een schending van het vredesverdrag, volgens Egypte een veiligheidsmaatregel als de grens tussen Israël en Egypte bij Rafah open gaat voor Palestijnse vluchtelingen.

De Egyptische president Al-Sisi heeft zich maandag rechtstreeks tot het Israëlische volk gericht. Hij waarschuwde dat de veiligheids- en vredesverdragen (door de aanval op Doha en Gaza) in gevaar komen en de kans op een vreedzaam Midden-Oosten in rook kan opgaan.

Geen Arabische eenheid

Israël komt, ondanks de grote Arabische solidariteitsbijeenkomst in Doha, niet in gevaar. Wel is er gesproken over de vorming van een Arabische militaire alliantie ter verdediging van Arabisch land. Dat blijft bij woorden, want ondanks de retoriek is er geen sprake van Arabische eenheid, niet nu en niet het verleden.

Israëls militaire superioriteit is met Amerikaanse steun nog een onmiskenbaar feit dat de Arabische leiders niet ontgaat. Maar wat betekent militaire macht als Israël, zoals Netanyahu maandag zei, in een akelig internationaal isolement komt? 

Super-Sparta

Israëls economie zal hard worden getroffen leidde ik af van zijn als een bom ingeslagen opmerking dat ‘Israël een SUPER-SPARTA moet worden.’ Israël, zo betoogde hij, moet een autarkie worden en in zijn eigen wapenproductie voorzien. De Israëlische beurs zakte meteen in na dit doemscenario.

Kan dat? Motoren voor Israëls Merkava-tanks komen uit Duitsland, onderdelen voor F-35 straaljagers onder meer uit Nederland.

De conclusie ligt voor de hand: Netanyahu’s oorlog tegen Hamas in Gaza en militaire interventies in landen in het Midden-Oosten leidt Israël naar een economische catastrofe. Zou Netanyahu weten dat ook Sparta onderging?

Het zionisme is geen zichzelf vernietigende ideologie. 

Het is hoog tijd voor Israël en in het belang van het wereldjodendom dat er een einde komt aan het megalomane bewind van Netanyahu. Het zionisme is geen zichzelf vernietigende ideologie. Het messiaanse zionisme met een apocalyptische visie heeft daarentegen onder Netanyahu een greep gekregen op de samenleving. 

Kan Israël zich nog aan die wurggreep onttrekken? Zo niet, dan vrees ik dat Israël, het derde huis na tweeduizend jaar diaspora, niet zal worden opgevolgd door een vierde huis. (Moshe Dayan zei in de oorlog van 1973 dat het ‘derde huis’ ofwel Israël in gevaar is.)

Het voortbestaan van Israël in historisch perspectief is de laatste kans voor Joodse soevereiniteit. Als die unieke kans ten onder gaat moet de geschiedenis worden herschreven. Dan moet er weer een historicus à la Flavius Josephus (pseudoniem voor Josef ben Matityahu)* opstaan die het verhaal vertelt van Israëls zelfvernietiging zoals dat tweeduizend jaar een einde maakte aan het Joodse koninkrijk in Jeruzalem.

Afwendbaar

Gelukkig is die historische omslag afwendbaar doordat er in de Israëlische samenleving, in de politiek, in de cultuur en ook in het leger krachten zijn die dit gevaar onderkennen.

* (red.) Flavius Josephus (Jeruzalem, 37 – Rome, ca. 100 gebr. jaartelling) was een Romeins-Joodse geschiedschrijver. Hij schreef met name over de eerste eeuw: Oude geschiedenis van de Joden en De Joodse oorlog. Dat laatste boek gaat over de Eerste Joodse Oorlog die resulteerde in de vernietiging van Jeruzalem in het jaar 70.